________________
ભાઈઓ શ્રીયુત અમૃતલાલ તથા રસિકભાઈ ભક્તિમાં તત્પર હતા. લલિતાબહેન તેમજ મંજુલાબહેન સેવામાં ઊભે પગે રહેતાં. તેઓ મહેમાનોનું આતિથ્ય ખૂબ જ જાળવતાં.
મુનિશ્રી બરાકરની બહાર મહાવીર શેઠના બગીચામાં ઊતર્યા. મહાવીર શેઠનો દીકરો સાધુસંતોથી નારાજ રહેતો. તે માનતો હતો કે સાધુઓ ખૂબ જ ખર્ચાળ હોય છે અને નાના પ્રકારની લીલાઓમાં રચ્યા-પચ્યા રહે છે. તે આપણા મુનિશ્રીઓને મળવા માટે આવ્યા ત્યારે કોઈ પ્રકારના આડંબર વગરના જૈન સાધુઓના આચારવિચાર અને જીવનચરિત્ર જોઈ ઘણા જ પ્રભાવિત થયા. તેમણે કહ્યું કે, “હું સાધુઓને માનતો ન હતો. પરંતુ હવે મારા વિચાર બદલાયા છે. આપના જેવા ત્યાગી સંતો તો ઘણા જ ઉપકારી છે.” તેમણે મુનિશ્રીને બગીચામાં વધુ સમય રોકાવા માટે આગ્રહ કર્યો.
જયંતમુનિજી બરાકરથી જામતલા આવ્યા. જામલામાં શિવમંદિરમાં ઊતર્યા. કોઈ પણ પ્રકારનું સાધન સાથે ન હોવાથી શ્રી જયંતમુનિજી ગોચરી માટે જતા. ક્યારેક ગિરીશમુનિને સાથે લઈ જતા.
હવે જુઓ તેનાથી વિપરીત એક રમૂજી ઉદાહરણ !
હીરાસિંગ ટેકવાળો હતો એટલે હોટલનું જમતો નહીં. હીરાસિંગ માટે પણ મુનિરાજ થોડી ચિંતા કરતા. મુનિઓ જે શંકરના મંદિરમાં ઊતર્યા હતા ત્યાં એક મારવાડી શેઠ આવ્યા હતા. શ્રી જયંતમુનિજીએ શેઠને પૂછયું, “શેઠજી, અમારો એક માણસ છે. તેને આપના ઘરે જમાડશો?”
શેઠજી આકાશ તરફ નજર કરીને બોલ્યા, “હા, એક માણસને ખવડાવીશું. ચાર રોટલી વધારે કરીશુ.” ત્યાર પછી તેઓ બોલ્યા, “એ માણસને મારી સાથે લઈ જઉં . એ ઘર ક્યાં ગોતશે.”
હીરાસિંગને તેમની સાથે મોકલ્યા પછી શ્રી જયંતમુનિજી ગોચરીએ નીકળ્યા. અજાણ્યાં ઘરોમાં જવાનું હતું. લગભગ ઘરો બંધ હતા. મુનિજી આગળ વધ્યા. ત્યાં એક દરવાજો ખુલ્લો હતો. મુનિશ્રીને ખબર ન હતી કે આ એ જ ઘરનો દરવાજો છે જ્યાં શેઠ હીરાસિંગ લઈ ગયા હતા. | મુનિશ્રીએ પ્રવેશ કર્યો ત્યારે શેઠ ઓસરીમાં જ ઊભા હતા. મુનિજીને જોઈને તે ખૂબ હસીને અને કટાક્ષથી બોલ્યા, “વાહ, તમે તો ખૂબ ચાલાક છો. પહેલા માણસ મોકલ્યો, હવે તમે પધાર્યા. ત્યારે જ બોલ્યા હોત તો શું વાંધો હતો?”
મુનિજીએ ખુલાસો કર્યો, “શેઠજી, મને ખબર ન હતી કે આ દરવાજો આપના ઘરનો છે.”
શેઠે બીજું તીર છોડ્યું, “હવે વધારે ચાલાકી ન કરો. તમને પણ બે રોટલી આપું છું. કોણ જાણે, સાધુઓ પણ માગવામાં હોશિયાર થતા જાય છે.”
છેવટે શેઠના કહેવાથી મુનિશ્રીને આહાર તો લેવો જ પડ્યો. જયંતમુનિજી કહે છે કે શેઠે જે પ્રહાર કર્યો તેનો ઘા અત્યાર સુધી રુઝાયો નથી.
અમારો છેલ્લો ઘા ! 313