Page Text
________________
મારવાડી ભાઈઓ પણ એટલા જ ઉત્સાહી હતા. મુનિરાજોએ તેમનો પણ ઊંડો પ્રેમ સંપાદન કરી, ૧૯૫૨ની અઢારમી મેએ ચાકુલિયામાં શુભ આગમન કર્યું.
ચાકુલિયા વેપારનું સારું એવું મથક છે. ચાકુલિયાનો વેપાર મારવાડી ભાઈઓના હાથમાં હતો. અહીંની હાઇસ્કૂલ પણ ઘણી જ વિકસિત થયેલી હતી. ચાકુલિયાના મારવાડી ભાઈઓ, ખાસ કરીને પ્રભુદયાળજી અત્યંત ગૌસેવાપ્રેમી હતા. તેમણે પોતાની ગૌશાળા સ્થાપી હતી. તેમણે મંદિર અને ધર્મશાળા પણ બંધાવ્યા હતાં. જમશેદપુરના આપણા ઍલ્યુમિનિયમના વેપારી ભાઈઓને ચાકુલિયાના અગ્રણી શેઠ ઝુનઝુનવાલા સાથે સારો સંબંધ હતો. અહીં જાહેર પ્રવચનો થયાં. અહીંના નિવાસ દરમિયાન જે સંતોષ ઊપજ્યો અને જે પ્રેમ મળ્યો તે અત્યાર સુધી મુનિજીની સ્મૃતિમાં સંચિત છે.
ચાકુલિયા પછી મોટા ગામમાં મેદનીપુર જિલ્લાનું ઝાડગ્રામ આવતું હતું. નહીંથી બંગાળ શરૂ થાય છે. મેદનીપુર ઘણું જાણીતું ઐતિહાસિક સ્થળ છે. ઝાડગ્રામમાં બંગાળી ભાષાનો પૂરો પ્રભાવ છે. ત્યાંનો વેપાર પણ મારવાડી ભાઈઓના હાથમાં છે. બધા મારવાડી સારું બંગાળી બોલી શકે છે. હવે શ્રી જયંતમુનિજી પણ હિંદીનો ત્યાગ કરી બંગાળીમાં ભાષણ આપવા લાગ્યા હતા. બંગાળી ઘણી મધુરી અને હૃદયગ્રાહી ભાષા છે. ઝાડગ્રામમાં ખડકપુર શ્રીસંઘનાં ભાઈબહેનો દર્શનાર્થે આવ્યાં હતાં. ખડકપુરના કેટલાક ભાઈઓ અહીંથી વિહારમાં સાથે જોડાયા હતા.
ઝાડગ્રામનો આનંદ લઈ, મુનિરાજ ૧૯૫૨ની બાવીસમી મેના રોજ લોધાસલી પધાર્યા. અહીં ફક્ત બંગાળી જનતા છે. અહીં મુનિશ્રીએ વિદ્યાલયમાં નિવાસ કર્યો. તે દિવસે વિદ્યાલયમાં વાર્ષિકોત્સવ હોવાથી ત્યાં ઘણી તૈયારી થઈ હતી. પૂરી સ્કૂલને શણગારવામાં આવી હતી અને મંડપ બંધાયો હતો. કેમ જાણે મુનિરાજોના સ્વાગતની તૈયારી કરી હોય! રાતના જાત્રા થવાની હતી. બંગાળમાં લોકનાટકને જાત્રા કહે છે. જાત્રામાં ચેતન ગૌરાંગ મહાપ્રભુનું જીવનચરિત્ર પ્રસ્તુત કરવામાં આવ્યું.
શ્રી જયંતમુનિજીએ વૈરાગ્યભરેલા ગૌરાંગ મહાપ્રભુના જીવન પરની જાત્રાના બંગાળી સંવાદો ખૂબ ધ્યાનપૂર્વક સાંભળ્યા. ગૌરાંગ મહાપ્રભુ વિરક્ત થઈ, ઘેરથી ચાલી નીકળે છે ત્યારે તેમની પત્ની વિષ્ણુપ્રિયા મહાપ્રભુનો માર્ગ રોકે છે. એ વખતે ગૌરાંગ પ્રભુ કહે છે, “વિષ્ણુપ્રિયા, સંસારે આમાર ઠાકુર નાહીં, આમી ચોલે જાબો. આમી વૃંદાવન જાબો. આમાર ભગવાન સેખાને આછે. અમારા માર્ગ રુંધન કોરો ના.” (વિષ્ણુપ્રિયા, સંસારમાં ભગવાન નથી, હું ચાલ્યો જઈશ. હું વૃંદાવન જઈશ. ત્યાં મારા ભગવાન છે. મારા માર્ગમાં અવરોધ ન કર.)
આટલું કહી, વિષ્ણુપ્રિયાને બાજુએ હડસેલીને, ગૌરાંગ મહાપ્રભુ નીકળી જાય છે. વિષ્ણુપ્રિયા બેહોશ થઈ જમીન પર ઢળી પડે છે. આ દશ્ય ઘણું હૃદયદ્રાવક હતું. વિષ્ણુપ્રિયા એ સમયની બંગાળની સર્વશ્રેષ્ઠ સુંદર નારી હતી અને તેનામાં એટલા જ પ્રચુર ગુણો પણ હતા. આવા મહાન સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેંક 2 246
| SR No. | 023252 |
| Book Title | Sadhutanu Shikhar Ane Manavtani Mahek |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Harshad Doshi |
| Publisher | Jain Academy |
| Publication Year | 2006 |
| Total Pages | 532 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Book_Gujarati |
| File Size | 16 MB |