________________
રાજગિરિના સાત દિવસના સ્થિરવાસ દરમિયાન પૂર્વ ભારતનાં લગભગ દરેક ગામ અને શહેરનાં ૪૦૦-૫૦૦ શ્રાવક-શ્રાવિકાઓ અનેરા ઉત્સાહથી સંતોનાં દર્શનાર્થે આવ્યાં હતાં અને શ્વેતાંબર ધર્મશાળાનો લાભ લઈ રહ્યાં હતાં. પૂર્વ ભારતનાં શ્રાવક-શ્રાવિકા સાથે મળવાનો મુનિરાજોને આ પ્રથમ પ્રસંગ હતો. પૂર્વ ભારતના સમાજનો આ પહેલો પરિચય ઘણો જ મધુર રહ્યો.
શ્રી જયંતમુનિજી બંને સમય પ્રવચન આપતા હતા. એમનાં જોશીલા પ્રવચનો સાંભળીને શ્રાવકોની ભાવનામાં અનેરો ઉછરંગ વધી રહ્યો હતો. પૂજ્ય તપસ્વી મહારાજની લાક્ષણિક શૈલી નિરાળી હતી. તેઓ ગામઠી ભાષામાં, તળપદી શૈલીથી સચોટ ઉદાહરણ આપી, શ્રોતા ભાઈઓ અને બહેનોને ખૂબ હસાવતા અને સાથે સાથે હૃદયમાં ચોંટી જાય તેવો ઉપદેશ આપતા. બન્ને મુનિવરો માટે સર્વત્ર ભક્તિ-આદર જાગ્યાં. ગુરુદેવ કહે છે કે રાજગિરિ નગરીમાં જે મમતાનો પાયો પડ્યો તે આજે પણ હજાર ગણો વૃદ્ધિવંત થઈને જળવાઈ રહ્યો છે.
મૅનેજ૨ કનૈયાલાલજીના આનંદની સીમા નહોતી. શ્વેતાંબર કોઠીના આંગણે પૂજ્ય મુનિરાજોનો સ્વાગત-સમારોહ જે ઉત્સાહ અને એકતાની ભાવનાથી ઊજવાઈ રહ્યો હતો તે ગૌરવભર્યું લાગતું હતું.
પૂ. તપસ્વી મહારાજે કનૈયાલાલજીને પૂછ્યું, “તમારે ધર્મશાળામાં કઈ વસ્તુની જરૂ૨ છે?” શ્રી કનૈયાલાલજીએ કહ્યું, “સાહેબ, થાળી-વાટકા અને ગ્લાસના સેટની અમારે ખાસ જરૂ૨ છે. સારાં થાળી-વાટકા અમારી પાસે નથી.”
પૂ. તપસ્વી મહારાજે શ્રાવકોને પ્રેરણા આપી અને જોતજોતામાં પાંચસો સેટ લખાઈ ગયા ! સંપ્રદાયના ભેદભાવ વગર ભાઈઓએ શ્વેતાંબર કોઠી માટે પ્રેમથી વાસણ ભેટ આપ્યાં. આજે પણ એ વાસણો યથાવત્ વપરાઈ રહ્યાં છે. દેરાવાસી કોઠીઓમાં ખરેખર ધર્મની એકતા સુંદર રીતે નિહાળી શકાય છે. સ્થાનકવાસી - દેરાવાસી મળીને કોઠીના પ્રસંગો ઊજવે છે અને શોભા વધારે છે.
રાજગિરિનાં મહારાષ્ટ્રિયન બ્રાહ્મણ કુટુંબો
વર્તમાન રાજગિરિમાં શ્વેતાંબર કોઠીની પાછળના ભાગમાં અનેક મહારાષ્ટ્રીયન બ્રાહ્મણોનાં ઘર છે. આ બ્રાહ્મણો ઉચ્ચ સંસ્કારો ધરાવે છે અને સર્વથા નિરામિષ છે. તેમાંના ઘણા શાસ્ત્રના પારંગત પંડિત પણ છે. તેમનો મુખ્ય વ્યવસાય પૂજા-પાઠ તથા અધ્યાપનનો છે. લગભગ બધા ઉપાધ્યાય બ્રાહ્મણો છે. જૈન સાધુઓ તેમના ઘરમાં જવાનો કે આહાર લેવાનો ક્યારે પણ પ્રયાસ કરતા નથી. શ્રી જયંતમુનિજીને જ્યારે આ પંડિતોનો પરિચય થયો ત્યારે તેમના ઘેર ગોચરી લેવા માટે પધાર્યા. લગભગ ૫૦ ઘરમાં પગલાં કર્યાં. આ પવિત્ર બ્રાહ્મણ બંધુઓએ તથા તેમના ઘરની
સાધુતાનું શિખર અને માનવતાની મહેક 2 190