________________
પોલીસે પ્રણામ કરી પૂછ્યું, “બાબા, અભી યહાં કોઈ આયે થે?”
મુનિશ્રી માટે ધર્મસંકટ થયું. અત્યારે “નરો વા કુંજરો વા” સિવાય છૂટકો ન હતો. મુનિશ્રીએ જવાબ આપ્યો, “બહુતો કા આના-જાના હુઆ હૈ.” મુનિએ એકદમ સરળતાથી જવાબ આપ્યો. પોલીસવાળા કહે, “ચલો બાબા, આ રાત રોકાવા માટેની જગા નથી. હાલમાં માનસિંગ ડાકુ અહીં આગળ આવ્યો છે.”
મુનિજીએ છાપામાં માનસિંગનું નામ સાંભળ્યું હતું. પોલીસવાળાનું કહેવું હતું કે હમણાં હમણાં ડાકુ માનસિંગ આ રસ્તા પરથી પસાર થઈને ભાગી નીકળ્યો છે. મુનિએ સ્થાન છોડી દીધું. પોલીસની સૂચના પ્રમાણે નજીકના ગામમાં આશ્રય લીધો. આવી ઘણી ઘણી ઘટનાઓથી વિહારયાત્રા અટકી જાય તેવી સંભાવના હોવા છતાં ગુરુકૃપાએ બધું પાર ઊતરી જતું હતું.
એક વખતની ઘટના છે. બપોરના વિહાર પછી સાત માઈલ જવાનું હતું. કોઈએ કહ્યું કે આગળ પારવતી છે. ત્યાં તમને સ્થળ મળી જશે. મુનિજીએ વિચાર્યું કે ત્યાં પારવતીનું મંદિર હશે અથવા એ નામનું કોઈ ગામ હશે. એટલે મુનિજી વિશ્વાસપૂર્વક વિહાર કરી રહ્યા હતા. સાતની જગ્યાએ નવ માઈલ થવા આવ્યા પરંતુ પારવતી દેખાણું નહીં. મુનિશ્રીને ચિંતા થતી હતી. એક વટેમાર્ગુને પૂછ્યું, “ભાઈ, પારવતી કેટલું દૂર છે ?”
વટેમાર્ગુએ આશ્ચર્યથી સામો સવાલ કર્યો : “પારવતી કા અભી ક્યા કામ હૈ? ક્યા સ્નાન કરના હૈ?”
મુનિશ્રીને ત્યારે સમજાયું કે પા૨વતી નથી મંદિર કે નથી ગામ, પણ પારવતી નદીનું નામ છે !
મુનિજી છેતરાઈ ગયા હતા. આગળ ચાલતાં પારવતીનો વિશાળ પુલ આવ્યો. પારવતી વિશાળ ભેખડવાળી ભયાવહ નદી હતી. આમ ગામની જગ્યાએ અચાનક નદી આવવાથી મોટી મૂંઝવણ થઈ. છેવટે પુલ પાર કરી ઉપર ચડ્યા. ત્યાં ગોવાળોનાં ઝૂંપડાં હતાં, જેમાં જાનવરો બાંધવામાં આવતાં હતાં. બધાને માંડ માંડ સમજાવ્યા ત્યારે જાનવર બાંધવાનું એક ઝૂંપડું રહેવા માટે આપ્યું.
ઝૂંપડું પાંચ ફૂટ લાંબું અને ચાર ફૂટ પહોળું હતું. કાઠિયાવાડના વાઘરીના કૂબા જેવું હતું. જોકે કૂબો તો બહુ સારો ગણાય. તેમાં માણસ સૂઈ શકે તેટલી જગા હોય છે. મુનિઓ ઝૂંપડામાં સૂતા. તેમનાં માથાં ઝુંપડામાં અને પગ બહાર રસ્તા પર હતા. ગાડીઓની અવરજવર હતી. વીરપ્રભુનું નામ લઈને સૂતા અને ચાર વાગે ફરીથી વિહારયાત્રા શરૂ થઈ. ગુરુકૃપાએ કોઈ વિશેષ બાધા ન પડી.
વિહારની કેડીએ D 107