________________
૧૪૦
પ્રવચન પાંચમું પહેરવાનો મોહ છોડી શકતી નથી. એટલે સ્વજને કહે છે: “હવે તો તારા પતિ મરી ગયા હશે. હવે તો વૈધવ્ય સ્વીકાર. આ બધું તને શોભતું નથી.”
છતાં પેલી સ્ત્રી કહે છે: “ના એ વાત ત્યારે જ માનું કે જ્યારે તમે માર. પતિનું મડદું લાવીને દેખાડો.”
કેટલી હદ સુધી આ સ્વાર્થભાવ વકરી ગયો છે! વર્તમાન કાળમાં જે પતિને પત્ની ન ગમી તો તુરત છુટા છેડા દઈ દેવાય છે.
પત્નીને લગ્ન થતાં થોડા જ સમયમાં ગર્ભ રહે તો બાળ—ઉછેરના કંટાળાથી ગર્ભપાત કરાવી નાંખે છે.
હાય! હવે તો એ સમય પણ આવી રહ્યો છે કે ઘરડા મા–બાપો પણ પોષવા માટે ભારે પડશે તો “Slow Poison' દ્વારા પતાવી નાંખવામાં આવશે.
જેને તમે તમારા માનો છો એ કદી તમારા રહેવાના નથી. જેમની ખાતર અનેક કાળાં કામ કરતાં માણસ અચકાતો નથી એ જ સનેહીઓ પોતાના સ્વાર્થમાં એવા ચૂર છે કે જ્યારે એને દગો દઈ દેશે તે કહી શકાય તેવું નથી. કોઈ ક્યારેય કોઈનું સગું થવાનું નથી.
સગાં છે; સહુ સ્વાર્થના ! માત્ર સ્વાર્થના ! વાલિ-રાવણનું યુદ્ધ
હવે મૂળ વાત ઉપર આવીએ.
મહારાજા વાલીનો સંદેશ લઈને તે રાજા રાવણને પહોંચાડ્યો. સાંભળતાં જ પગથી માથા સુધી–રૂવાડે રૂંવાડે રાજા રાવણ જલી ઊઠયા.
અને...એક દી રણશિંગા ફૂકાઈ ગયા. યુદ્ધની નોબતો બજી ગઈ. મહારાજા વાલી અને રાજા રાવણ વચ્ચે ખૂનખાર જંગ શરૂ થઈ ગયો.
ચારે બાજુ..ચીસો અને ચીચીઆરીઓ; ગગનમાં અદ્ધર ઊડતાં ધડ અને માથાં કપાઈ જતા હાથ અને પગ ધરતી ઉપર ઢળી પડતાં હસ્તિ અને અશ્વોના દશ્યો એ આખી યુદ્ધભૂમિ જાણે ભયાનક તાંડવ બની ગઈ
પણ સબૂર! ખૂનખાર જંગ ખેલતા રાજા વાલિના હૈયે કોઈ ચેન નથી. અઘોર હિંસાનું એ તાંડવ એનાથી જોયું જાતું નથી. હૈદ્રાબાદની રકાબી જેવું ઘમનું હૃદય
ધર્મ આત્મા સૌ પ્રથમ તો પાપ કરે જ નહિ. જેમ બને તેમ એ પાપોથી ભાગતો નાસતો જ ફરે.
