________________
૧૦૭
રામાયણમાં સંસ્કૃતિનો સંદેશ” સંસ્કૃતિરક્ષાની જવાબદારી લદાયેલી છે તેવા સાત સાત લાખ હિન્દુસ્થાનના બાવાઓ અને સંન્યાસીઓ શું સર્વથા નિર્દોષ છે?
સમાજની આંખો ખોલવાનું કામ કરવાની બાબતમાં એમણે ઉપેક્ષાવૃત્તિ દાખવી હોય તેમ નથી જણાતું શું?
એ લોકો ઘણે અંશમાં પોતાની જવાબદારીઓ વિસરી ગયા હોય એમ નથી લાગતું શું?
ચૂંથાઈ રહેલા નારીઓના શીલ જોઈને, સદાચારવિહોણા બનતાં જતાં યુવાનોનાં જીવન જોઈને શું કોઈની આંખો ઊઘડતી નથી ?
સમાજે એમને ખાવાની-પીવાની વગેરે તમામ જવાબદારીઓમાંથી મુક્તિ આપી દીધી હોય તો શું એમની કોઈ ફરજ નથી કે એમણે સમાજને સરકૃતિના સાચા માર્ગો સમજાવવા જોઈએ ? ચોતરફ ફેલાયેલી ભોગભૂખ
પેલી છોકરી પોતાના પિતાને સાફ શબ્દોમાં લખી નાંખે કે “તમારી આ દીકરીના મડદા પર નાખુશ ન થશો. આંસુ ન સારશો. પરંતુ તમારી આ દીકરી શીલરક્ષા ખાતર આ ભવમાં બે પતિ કરવા તૈયાર ન થઈ એનું તમે ગૌરવ લેજો” કેટલી હિંમત ! કેવું ગૌરવવંતુ બલિદાન !
આજે છે આવી યુવતીઓ, જે પોતાના જીવનનું શીલ માટે બલિદાન આપવા તૈયાર હોય ? આજે તો ભોગોની ભયંકર ભૂખ ચારે બાજુ મર્યાદા મૂકીને ફેલાણી છે. આ દેશ ભોગપ્રધાન બની જવાના પાપે આપણે કેટલું નુકસાન વેઠયું છે તેની તમને ખબર છે ? જે જે... પેન્સિલ છોલતાં આંગળી ન છોલાય
આ બધી ભૂતાવળોમાંથી છૂટવા માટે હું તો ઈચ્છું કે બધા જ શ્રમણ થઈ જાય. પરંતુ એ જે શક્ય ન જ બને તો પણ મનુષ્ય પોતાનું જીવન તો એવી રીતે જીવવું જ જોઈએ ને કે જેથી જન્માંતરોમાં આપણું જીવન બગડી ન જાય.
લખવા માટે બૉલપેન જ વાપરો તો તો જાણે ચિંતા નથી પરંતુ પિન્સિલથી જ લખવું હોય અને એ માટે પેન્સિલ છોલવી જ પડતી હોય તો ભલે, પરંતુ પેન્સિલ છોલતાં છોલતાં તમારી આંગળી ન છોલાઈ જાય, એની તો તમારે કાળજી રાખવી જ જોઈએ ને?
બોલપેન જેવું સાધુજીવન છે. એ જીવન જીવતાં દુર્ગુણથી આત્મા બગડી જવાનો સામાન્ય રીતે કોઈ ભય ન ગણાય. પરંતુ બૉલપેન જેવા મુનિજીવનને
