________________
ધગધ-ગ્રંથમાળા
: ૧૦ :
ઃ પુષ્પ
અને તેથી જ અનંત ઉપકારી સર્વજ્ઞ મહાપુરુષોએ પ્રરૂપેલાં તવા પર તે નિઃશૂક બનીને શ્રદ્ધા રાખતા નથી. આ રીતે શ્રદ્ધા તેને માટે પરમ દુર્લભ બની જાય છે.
કેટલાક આત્માએ શાશ્રવણુના ચોગથી શ્રદ્ધાસ’પન્ન અને છે એટલે સંયમી પ્રત્યે સદ્ભાવ ધરાવે છે, તપસ્વીએ પ્રત્યે તુષ્યમાન રહે છે અને ધર્મના ઉદ્યોત થતા હાય તે અત્યંત ઉલ્લાસ અનુભવે છે પણ જાતે કાઇ જાતનું વ્રતપચ્ચકખાણ કરી શકતા નથી, ઉપવાસ તેમને અઘરા લાગે છે, આયંબિલથી તેમને અકળામણ થાય છે, નીવી કે એકાસણું તેમને અનુકૂળ પડતું નથી ! અરે! એક પેરિસી કે નવકારસી જેવા નાનકડા નિયમ પણ તેમને ભારે લાગે છે! પછી ખીજા માટાં વ્રત-વિધાનોની તે વાત જ ક્યાં રહી ? એટલે સયમની શક્તિને પણ દુર્લભ માનવામાં આવી છે.
આમ છતાં એક વાત નિશ્ચિત છે કે જે આત્માને એક વાર પણ શ્રદ્ધાના સ્પર્શ થયા છે, તે વહેલા-મેાડા પણ તત્ત્વ આધ પામીને સયમી બનવાના અને તપનું આલંબન લઈને કને ખપાવતા થકા સિદ્ધ, બુદ્ધ તથા પારગત થવાને. અનુભવી પુરુષાનું એ એલાન છે કે ‘જે આત્મા શ્રદ્ધાથી સપન્ન થશે તે મેડામાં મેડા અર્ધ-પુદ્ગલપરાવર્તન-કાળમાં અવશ્ય મેાક્ષને પામશે.
૪. મિથ્યાત્વની ભયંકરતા
"
અહીં એક વસ્તુ સ્પષ્ટપણે સમજી લેવાની જરૂર છે કે શ્રદ્ધા એ આત્માના મૂળ ગુણુ હાવાથી પ્રત્યેક આત્મામાં તે
