________________
પંદરની પાળ
૨૯૩
પછી માજીની સાથે કૃષ્ણ ભગવાન દરિયે ગયા. અને માજીએ એમના ગુરુને દીકરે દરિયા પાસેથી પાછો અપાવી દીધો. ત્યારથી પાંચ-પચાસ-સે વરસે, જ્યારે પણ ગાધવીને કાંઠે દરિયાને આવો કપ થાય છે ત્યારે, અમે સંધારે તે એમ જ માનીએ કે માજી ભેગ માગે છે. અમારે તે અઘેર પંથ ને શેઠ! ને અઘોરપંથીને હિંગળાજ માને ભોગ આપવો પડે. બહુ ભાગ લેવાને ચડી જાય ત્યારે માજીને કપ આ રીતે ભભૂકે. અમે માજીને ભેગ આપીએ એટલે એ શાંત થાય.' “તે તમે એમ માને છે કે આ માજીને કેપ છે?”
હા. અમારા સહુ સંઘાર એમ માને છે શેઠ! એટલે તે જુઓ ને આ સીમમાં વહાણ ડૂબતાં દેખાય છે, તેય કાંઠેથી કોઈ સંધાર એની સખાતે જાતે નથી. નહિતર સંઘારને દીકરો વળી દરિયાનાં તોફાનથી ડરે ખરો ? ભલેને પછી પ્રકાળને દરિયે હોય !.. અરે..શેઠ.આ ચોથું વહાણ પણ...ગયું !.ગયું !.ગયું !'
તે હિંગળાજ માને ભેગ અપાય કેવી રીતે ?”
અમારામાં રિવાજ તે એવો છે કે આમ તે જે ચાવડા સંઘાર હોય એ માજીના મંદિરમાં જાય, ઘીનો દીવો કરીને સામે ઊભું રહે ને માજી એને પોતાની વાત કહે.”
“તે તમે...'
શેઠ, હું જઉં તે ખરે, પણ માછ મને કહેશે નહિ.' કેમ ?”
એ તો ગામધણીને કહે કે આ ગામના–બંદરના ધણ તે તમે છે. બાકી આપ કહે તે હું જઉં, એની ના નહિ !”
“તે હું જ જઈશ. મારી સાથે મંદિર સુધી તે ચાલશો ને?”
જગqશા હિંગળાજ માતાના મંદિરમાં ગયા. સંઘારમાત્રને ખબર પડી કે શેઠ માજીને પૂછવા જાય છે, એટલે જેમનાં ઘરે દરિયાથી વેરવિખેર થયાં હતાં, એમની જમાત મંદિર આગળ એકઠી થઈ
