________________
૨૯૪
જગતશાહ
પૂજારી આવ્યો. એણે ઘીને દીવો કર્યો, માની આરતી કરી. અને પછી જગડૂને મંદિરમાં એકલે મૂકીને બારણાં વાસીને એ બહાર નીકળી ગયો. એ જેવો બહાર નીકળ્યો કે એક ઊંચા મેજાને લેટે એને ઉંબરમાંથી જ ઉપાડી લીધે !
લગભગ અરધા પ્રહર પછી જગડુશા મંદિરમાંથી બહાર આવ્યા. એમનું મોઢું ગંભીર હતું. પૂજારીજી ક્યાં ?” શેઠે પૂછયું.
એમને તે માજીએ ઉપાડી લીધા. એમને લેવા તે માજી છેક દરવાજા સુધી પધારેલાં !”
થોડીવાર જાણે કાંઈ જ ન સમજાયું. પછી જગડૂશાએ કહ્યું : ચાવડા સંઘાર ! કોણ જાણે, પણ મારા હયારામાં જાણે ભણકારા ઊઠયા. જાણે માજીએ મને મારા મનમાં પેસીને કહ્યું : “મને અહીં ઊંચે ગમતું નથી; મને નીચે ઉતાર !” મેં કહ્યું: “ઉતારું માજી, તળેટીમાં સોનાનું મંદિર બંધાવું !” માજી મને કહેઃ “ગાંડિયા ! હવે તારી પાસે વાલ જેટલું સોનું ક્યાં છે ?' મેં કહ્યું : “માજી! મારા પિતાજીને આપત્તિની આગાહી થઈ હતી. એમણે પોતાની માલમિલકત ગાળીને એની સેનાની પાર્ટી કરીને મણમાં દાટી છે. આઠસો પાટ હજુ મારી અકબંધ પડી છે.”
તું મંદિર બંધાવે તે જરૂર નીચે ઊતરું ! પણ એમ ને એમ ન ઊતરું. નીચે ઊતરવાના સાત ઓટા છે. એક એક ઓટે મને એક એક માણસને ભેગ આપ !'
શેઠ, આ તે માજીએ પિતે આપની સાથે વાત કરી ! આપ તે ખરેખર, ધન્ય થઈ ગયા ! હવે માજીના ભાગની તૈયાર કરે !
“નરબલિ ...માણસને ભોગ ?... આપું ? મારાથી આપી શકાશે ?...”
શેઠ, સંધારો ઉપર તમારો અહેસાન છે. સાત સંધારે માજીને
