________________
૨૭૪
,
, જાતશાહ
લાગવા દીધા ન હતે.
માળવામાં હત્યાકાંડ રચાયા, રચાતા રહ્યા. રાજા ભેજના વંશજ પરમાર ભાઈઓએ જાદવાસ્થળીમાં બરબાદ થવાનું જ કબૂલ્યું ને દિલ્હીને તુરકાણ નિરાંતે એ બેયને કળિયે કરી ગયે! માંડુગઢ તુરકાણાથી ભિડાતું-ભીંસાતું રહ્યું. ગુજરાત ઉપર તુરકાણોને નવો જંગ તળા, ઘેરાયે. દેવગિરિની મનીષા પણ હજી અધૂરી રહી હતી. લાટમાં શંખ સોલંકી ને વશળદેવના ખંભાતના મંત્રી વસ્તુપાળ જીવનમરણના જંગમાં સંડોવાયા હતા. સિન્ધમાં સુમરા વંશના સર્વનાશને આરંભ થઈ ચૂક્યો હતો. આખું ગુજરાત, માળવા, સિંધ ને દખ્ખણ જાણે એક ખાંડણિયામાં ખંડાઈ રહ્યાં હતાં.
ત્યારે એક ભયંકર આત્માની પળે જાણે આકાશમાંથી નીચે ઊતર્યો ને નાતજાત, કેમ, ધર્મ, શુરાતન, ઇતિહાસ, સંસ્કારના કેઈ પણ જાતના ભેદભાવ વગર સર્વ કેઈને સર્વનાશ કરીને જ જંપવા માટે લંબાયે.
કોઈ જાદુગરની જાણે કઈ તિલેસમી લાકડી ફરી ગઈ!
સર્વત્ર જાણે સ્તબ્ધતા છાઈ ગઈ! રમાત્ર થીજી ગયાં. જંગમાત્ર થીજી ગયા. રાગદ્વેષ તમામ થીજી ગયા.
એક દિવસે પરમદેવસૂરિએ જગડૂને બોલાવ્યા. વંદના કરીને શેઠ ઊભા રહ્યા, ત્યારે ગુરુદેવે એને ધીરગંભીર અવાજે કહ્યું: . “વત્સ! તારી અને ભદ્રાવતીની, તારી અને તારી ગૃહિણીની, તારી અને તારી સોદાગરીની કસોટીની ઘડી આવી પહોંચી છે. યુદ્ધ, લૂંટ, કાપાકાપી, એ તમામની અપેક્ષાએ શાંતિ અને સોદાગરીને જ તું મંત્ર જપતે આવ્યું છે. આજે તારા એ મંત્રની મેટામાં મેટી કસોટીની ઘડી આવી પહોંચતી મને ભાસે છે.”
