________________
માંડવગઢની જાન તે અપાઈ ગયું હતું, પણ પછી જેને નારિયેળ અપાયું હતું એના કશા સમાચાર આવ્યા ન હતા. વર્ષો સુધી તે પિતાની કન્યા અવિવાહિત કુલવધૂ છે કે કુંવારી કન્યા છે, એનીય જાણે એને ગમ નહતી પડતી ! જેને નાળિયેર આપ્યું એ જમાઈ જીવતે છે કે નહિ એની જ એને સૂઝ નહતી પડતી. કથકેટમાંથી સહુ જૈનેને ત્યાંના જાગીરદાર જામે કાઢી મૂક્યા હતા ને એ જ રણને કાંઠે ને સાત શેરડાના મારગને કાંઠે ગામડું વસાવી રહ્યા હતા એટલીય એને ખબર નહોતી.
જેમ જેમ કાળ વીતતો ગયો તેમ તેમ કચ્છમાં બીજાં બીજા સ્થાનના જને ઉપર આવેલી આપત્તિઓની એને ખબર મળતી ગઈ. બાડાના નામે જેને કાઢી મૂક્યા હતા. લાખિયાર વિયરના લાખા જામે પણ જેનેને હદપાર કર્યા હતા. એ જૈને રાપરમાં જઈને વસ્યા તે લાખા ને રાપરવાળાને તકરાર થઈ, સામસામી લૂટ ચાલી; ને છેવટે એના સમાધાનમાં રાપરમાંથી જેનેને જવું પડ્યું. રાયમ જામને તે બીક લાગી હતી કે માળા ચાવડા સંઘારનેય જીવતે પકડે એ ક્યારેક મને પકડીને મારી જાગીર પચાવી પાડે છે ?
આમ કચ્છના જૈને ઉપર દુઃખના પાકા ગણેશ બેઠા હતા.
આમાં અમરાશા મૂળ મુદ્દો સમજતા નહિ. મૂળ વાત આટલી હતી : પાટણમાં રાજા ભીમદેવ બીજાના રાજ્યમાં કારભાર બ્રાહ્મણેના હાથમાં આવ્યો અને અનેક નાનીમોટી ચડાઈઓમાં જૈન કેમ લૂંટાઈ, એટલે પાટણથી જનો કચ્છમાં વસવાટ કરવા આવેલા. કચ્છમાં નવી જાગીરદારી આવી હતી સિંધથી, એટલે એમને ત્યાં જેને જેર કરી ના જાય એની આ બધી વિરોધીઓની ખટપટ હતી.
પણ સમ એવો હતો કે અત્યારે જેમાં કેઈનામાં હીર હોય તે તે દેખાવું જોઈતું હતું. સમસ્ત વસ્તીને માટે ઠેરઠેર વસમા દિવસે હતા, લાંબા ગાળાનાં ભયંકર જોખમે હતાં, સર્વનાશના ચારેકોર મંડાણ થયાં હતાં. ત્યારે ટૂંકી નજરની ખટપટ બધે હતી. મેટા
