________________
૧૬. .. ... ... .. માંડવગઢની જાન
આજે યશોદાના આનંદને કઈ પાર ના હતઃ આટઆટલી રાહ જોવરાવીને પણ છેવટે એને પ્રીતમ એને પરણવાને આવતા હતા ?
ઉતાવળા ઘોડાના અસવાર ભદ્રેશ્વરથી આવ્યા હતા. ઘડા પણ કેવા ? અસલ હેરમઝની ઓલાદના–જાણે પહાડને જીવ આવ્યો હોય એવા ! એ અસવાર સમાચાર લાવ્યા હતાઃ “ભદ્રેશ્વરના શેઠ જગડૂશા જાન લઈને આવે છે. જાનના સામૈયાની ત્રેવડમાં રહેજે !'
એ અસવારની પાછળ પરભુ ગેર આવ્યા હતા–રથમાં બેસીને. ને એમણે અમરાશાને વાત કરી એથી તે માંડવગઢને એ શેઠિયા જાણે હરખના આવેશમાં નાચવું કે રોવું એ જ નક્કી ન કરી શક્યો !
અમરાશા એટલે માંડવગઢને શ્રેણી. માંડવગઢમાં રાજ ચાલે દેવપાલ પરમારનું, પણ અમલ તે ચાલે અમરાશાને. માંડવગઢ એ મૂળ તે પરમાર ભાયાતનું ગામડું, ને દેવપાળ પરમાર એટલે એક ગામનો ઠાકર. જાતે સાત્વિક માણસ. દિવસે કોઈનું બૂરું ન જોઈ શકે ને રાતે આભના તારા ગણે. એને બધે વહીવટ કરે અમરાશા.
અમરશા સમજુ માણસ. એમણે ઝીણું નજરે પિતાની આસપાસની દુનિયા જોઈ. માળવામાં તે જાણે જાદવાસ્થલી જામેલી. ધારાને ઉજજૈનના પરમાર, એ બેય આમ તે રાજા ભેજના વંશજો; પણ એમનાં અંદરઅંદરનાં વેર ભારે ભયંકર. કહેવત છે ને કે સગા ભાઈ જેવો દુશ્મન બીજે કઈ ના હાય ! ને આ પરમારોએ એ વાત
