________________
પીથલ સુમરે
૨૫૧ સુમરાને બાંધે. “છો પીથલ સુમરા ! દરિયાની દયા હોય ત્યાં સુધી છોને કરછના જગડૂને હવે કઈ દિવસ ભૂલતે નહીં.”
પીથલ સુમરાને હવે વાચા આવીઃ “હું રાજબીજ છું, રજપૂત છું. મારી સાથે વેર બાંધનારે સુખી નથી રહેતો. હું તારા ગામ ઉપર મીઠું વાવીશ; તારા ગામને હું તારાજ કરીશ. હું હું હું...”
ભલે', જગડૂએ કહ્યું: “ઈચ્છા થાય ત્યારે પધારજે કરછમાં! તમારા સ્વાગત માટે તૈયાર રહીશ. દરમિયાન તમે જાઓ ! જગડૂને તે તમે આટલું પાટિયુંય ના આપત, પણ જગડૂ તમને પાટિયું આપે છે ! દરિયાચારને જે દરિયાલાલ જીવતા રાખવા માગતા હોય તો તમે ભલે જીવતા રહે !'
બે ખારવાઓએ જેની સાથે પીથલ સુમરાને બાંધ્યો હતો, એ પાટિલું લીધું, ઉપાડ્યું, એક-બે હિલોળા લીધા, અને દરિયામાં રંગોળી દીધું!
એક ચીસ હવામાં સંભળાઈ. અને ઊંચેથી નીચે પાણીમાં પછડાયેલું પાટિયું ઉપર તળે થતું, ક્યારેક મેજાઓની ટોચ ઉપર ચડતું ને ક્યારેક મજાની ભાંગમાં દટાતું ને ક્યારેક ક્યારેક કળાતું આગળ ને આગળ ચાલવા લાગ્યું !
