________________
૨૩૦
જગતશાહ
જ જાણે એ અશરીર અવાજથી ભરાઈ ગઈ.
સીદી, નાખુદ, જગડૂ વહાણની જમણું અત્રી ઉપરથી નીચે લળી લળીને જોતા હતા. નાખુદાના હાથમાં લાંબી પાતળી આલાદનું ફીંડલું હતું ને દૂદાને આપવા માટે એ ફેંકવાને તૈયાર હતું.
વહાણ અરધ ચક્રાવો લેતું હતું ને હવે પવનના ખૂણ ઉપર ખૂણ કાપતું હતું. જેમ જેમ મોજાં ઉપરથી સમા પવનમાં સામે મેરે સરકવાને બદલે, ફરતા પવનમાં એને મેરો મેજાને વાઢવા માંડ્યો, તેમ તેમ વહાણ વધારે રેવંઢાર સામી મારવા માંડ્યું ને મેજમાંથી જાણે કઈ અંજલિ છાંટતું હોય એમ છાલકે ઊડી ઊડીને સસ્થા ઉપર વેરાવા લાગી.
દૂદાએ મહેનત કરી. એ તરવૈયે હતો મીઠા પાણીને, કૂવાને; છતાં એણે ખારા પાણીમાં વામ ભરવા માંડી. દરિયા જેવા દરિયામાં,
જ્યાં કઈ એંધાણ ના હોય ત્યાં, ચેખંડાએ ક્યાં ડૂબકી મારી એ કેમ કળાય ? ' ખંડાએ ત્રીજી અને છેલ્લી વાર પોતાનું માથું બહાર કાઢયું એ દુદાથી દશ હાથ બાજુમાં હતા. એક હેલારો મારીને ખંડ ઉપર આવ્યું, અને મેટે સાદે બોલી રહ્યો : “ઘંટનાદ!... ઘંટને નાદ !....ભગવાન શંકરને સાદ !....જય ભોળાનાથ!....જય ભોળાનાથ!......”
અને જાણે એ અવાજમાં એની સર્વ શક્તિઓ હણાઈ ગઈ હાય એમ એ પાછો પાણીમાં ગારદ થઈ ગયે ને દરિયાનાં પાણી એને માથે ફરી વળ્યાં !
“ચોખંડા !.... ખંડા ! હેંશિયાર ! હું આવું છું !” દૂદાએ મેરા ફેરવીને હેલારે લીધે. ને નાખુદાએ આબાદ નિશાન લઈને હવામાં કોઈક મહાસર્પ સળવળતો હેય, કોઈ નાગણ ઊડતી હોય,
