________________
પાપ તારું પરકાશ રે!
૨૨૯
વહાણ ઉથમણ લેવા માંડ્યું. ઉથમણ એટલે સામા પવનમાં ચાલવું. એટલે સમા પવનમાંથી સામા પવનમાં જવા માટે એને અરધ ચા લે પડે. એટલે અકસ્માતની જગ્યાની આસપાસ એ ધીમે ધીમે ગોળ ગતિ કરે.
બગલો ઈરાની એટલે લાંબા ખૂણને ધીરે ધીરે જવાબ આપે એ પાછળથી બજદાર ને આગળથી તીખ. તીખો મોરો ને ધીંગી પછાડ એટલે નવા નકોર કપડાં પહેરીને કઈ નાજુક નવેલી મેરાણી ચાલી જતી હોય એમ, મેટું પાતળું, છાતી પાતળી...ને કેડની નીચે ઉપસેલાં કોરાં કપડાંને કારણે બહુ ફૂલેલી લાગે એવી.
ઘંટનાદ ઉપર એક કાન માંડીને ખલાસીઓએ પિતાના હાથ અચાનક દરિયામાં પડેલાની વહાર કરવાના કામમાં યંત્રવત્ વાપરવા માંડ્યા.
ખારવા જેટલી ભોળી કેમ બીજી કઈ નહિ મળે. માનવસમૂહમાં એકમાત્ર ખારવા સમૂહ એવો છે, જે ભારેમાં ભારે હિંમતબાજ છે, વધારેમાં વધારે હામવત છે ને વધારેમાં વધારે ભળે ને વહેમી પણ છે. ધરતીની એકએક વાતને એ પૂરી અંધશ્રદ્ધાથી સાચી માને છે.
ને એમાં આ કૌતુક !..જાણે પાતાળમાંથી કે આભમાંથી અદીઠ અને અશરીર આવતા હોય એવો આ નાદ !...કઈબીજ પણ નહિ, કેવળ દેવના મંદિરમાં હોય...દરિયાના દેવના મંદિરમાં જ સંભવી શકે એ ઘંટને અવાજ... ' હવે એ અવાજ એકધારો એકસરખે બધાને સાફ સંભળાતો હતા. જાણે કે અદીઠ ભક્તજન, કે અદીઠ અશરીર દેવમંદિરમાં ઘંટ વગાડતે હોય એમ..ટન.ટન ટનનનનન...
ને કઈ કઈ વહેમીઓના વધારે પડતા સરવા કાનમાં તે “જય ભોળાનાથ !ના અવાજના ભણકારા સંભળાવા માંડયા. હવે આખી
