________________
૨૨૮
જગતશાહ
દરિયો ખાલી. વાવડામાં ઘંટને અવાજ..'
ને હવે તે ઘંટને નાદ આછા આછા પણ પાકા ભણકારા જેવો સહુને સંભળાવા લાગ્યો.
“સાંભળો !....સાંભળે!...ભગવાન શંકરનું તેડું આવ્યું !.. . ભોળાનાથ!... ભેળાનાથ!” છે અને કઈ કાંઈ કરી શકે કે કોઈ રોકી શકે, એ પહેલાં ચોખા દરિયામાં કૂદી પડ્યો.
પાપ પરકાશ!.જ્ય ભોળાનાથ!.... ને બીજે ખલાસી એની પાછળ કૂદી પડ્યો.
એરંડાએ દરિયામાંથી પોતાનું મોટું બહાર કાઢયું: “જય. ભોળાનાથ !......જય ભોળાનાથ !.....જય શંકર !...હું આવ્યો ! હું..આ...આ !'
અને દરિયાના પાણી એના ઉપર ફરી વળ્યાં.
ક્ષણ એકને માટે હતત્રસ્ત જેવો બનેલ દૂદે પિતાનાં વસ્ત્રોને ફંગળીને દરિયામાં કૂદ્યોઃ “નાખુદા !...દેરડું નાખજે....બામણને તરતાં નથી આવડતું. હું જઉં છું.'
દરિયો શાંત હતે. માથે સૂરજ નિરભ્ર આકાશમાંથી પ્રકાશ હતો. દરિયાના પાણી, શાંત સમા સમીરમાં, જાણે એકધારો આરામને શ્વાસ લેતાં હતાં. એકલવાયું વહાણ ધીમે ધીમે સરકતું હતું......
“સુકાની સુકાની !' નાખુદાએ ભૂગરામાંથી સાદ દીધ: ઉથમણ કર !.ઉથમણ કર !.ખારવા, હોંશિયાર!...”
અને નાખુદાએ દરિયાના પાણીમાં લાંબુ દોરડું ફંગોળ્યું.
શાંત પાણીમાં ચોખંડ છેલ્લે જ્યાં દેખાયો હતો તે તરફ દૂદે લાંબા હાથે સેલારી તરથી જતો હતો.
