________________
જાપ તારું પરકાશ રે!
૨૨૦
પણ ન આવે કે તાલેજીને ચહેરે આટલા કરડા ને ભયકર થઈ શકતા હશે.
6
નાના શેઠ ! ' નાખુદાએ માટે અવાજે કહ્યું, ‘ તમારા આ ભાઈબંધને વારા ! નહિતર એ આ ખલાસીઓને ભડકાવશે. ખલાસીએના વહેમને જગવવાને કાંઈ લાંખી વાત નથી જોઈતી...નાના શેઠ, એની જબાન ખધ કરા !...નહિતર ભગવાનને સાહેદ રાખીને કહું. છું કે હું એની જીભ ખેંચી કાઢીશ !'
6
મારી જઞાન ખેંચશે ?...કાણુ ? તું ? અરે એ નાદાન !... તારું સરજત તને પહોંચી ગયું છે ! સાંભળ !...સાંભળ!...દરિયાને સાદ સાંભળ !...દરિયાના દેવ શંકર ખેાલાવે છે. નાખુદા ! સાદ સાંભળ... તારા કાન સાબદા કર, તારી જબાન બન્ધ કર ! ' ચાખડા ખેાલી રહ્યો.
,
જેમને દિરયા લાગી ગયા હેાય એવા ખારવાઓના અનુભવ નાખુદા તાલેાજીને હતા; એવાં ડિયાંને અનુભવ પણ એને હતા. એ બધાં જ એ–ચાર તમાચાના ઘરાક હતા. પણ ચાખડાને અનુભવ એને માટે સાવેસાવ નવા હતા.
કાઈ એ હનુમાનની મૂર્તિકારીને સિન્દૂરથી રરંગીને વહાણુના સથ્થા ઉપર થાપી હાય, એવા ચાખડાને દીદાર હતા. કાઇ શાપૂરાને જાણે સત ચડયુ... હાય, એમ એની આંખે જાણે દૂર દૂર જોતી હાય ને નજીકનું કાંઈ જ જોતી ના હોય, એના કાના ખીજું કાંઈ સાંભળતા ના હાય...એક ક્ષણ તા નાખુદ્દો પણ કિંકર્તવ્યમૂઢ બનીને ઊભે રહ્યો તે ખીજી પળે ખલાસીએમાંથી એક ખલાસી ખૂમ પાડી ઊંચો : ઘટ !...ઘટ !...ધંટ ...ઘટ મને સંભળાય છે !...સંભળાય છે !' પિંજરિયાને નાખુદાએ રીતે સાદ પાડયો ‘પિંજરિયા,
6
સમાલ ! '
સમાલ નાખુદા...ધટ સંભળાય છે...કળાતું કાંઈ નથી.
