________________
પાપ તારું પરકાશ રે!
૨૨૫ યાને જગાડી રહ્યો છે. યમરાજને ઘંટ આપણને બેલાવી રહ્યો છે. ભગવાન શંકર આપણને નેતરી રહ્યા છે ! સાંભળે...સાંભળે ઘંટનાદ-કાળઘંટને નાદનનન.ટન...ન..ન...”
નાખુદાએ ચોખંડા ઉપર નજર કરી. જમાનાને ખાધેલો ને દરિયાનાં ખારાં-મીઠાં ઝેર પીધેલો નાખુદે સમજી ગયો કે ચોખંડાને દરિયે લાગી ગયા છે. જ્યાં એકના એક માણસે સાથે એકની એક વાત કરવાની, એકનાં એક મોઢાં રોજ જવાના, એકનું એક ભોજન રોજ કરવાનું, એકનું એક વહાણ રોજ જોવાનું, પચાસ હાથની જગ્યામાં જ આઠે પહોર ને સાત દિવસ ને ચારેય અઠવાડિયાં ફરવાનું, એકનાં એક ખારાં પાણી, એકની એક આભપાટલી ને એકનાં
એક મેજા જેવાનાં, એવા દરિયામાં તે જેને હાડમાં, ચામમાં, રોમમાં ને માથામાં, નાક, કાન ને આંખમાં દરિયાની દેતી હોય એ જ મહિનાના મહિના વહાણમાં ગાળી શકે. બિચારો ધરતીને જીવ તે એવી એકલતામાં ને એની એકની એક માંડણીમાં ગાંડે જ થઈ જાય ! ચોખંડો બિચારે નક્કર ધરતીને જીવ! નક્કર પાઠ-પૂજાને જીવ ! નક્કર આહારને જીવ! એનું અહી કામ નહીં!
“સાંભળે ! સાંભળો !.ટનનન...ટનનન....સાંભળે પાપી જીવો ! પાપને ભાર હળ કરોધરમરાજાના આસન પાસે હળવા થઈને જાઓ !...પાપ પરકાશ કરે !..પાપનો ભાર હળવો કરે!... જે ભગવાન શંકરને સાદ..સાંભળશે એ સુખી થશે ટનનન. ટનનન...ટનનન..સાંભળે !'
અર્ધ બેધ્યાન ને અર્ધ બેભાન ને જાણે સિંદૂરમાં નહાય હેય એવા કે ખાખરાના ઝાડ ઉપર કેસૂડાનું ફૂલ ખીલ્યું હોય એવા ચહેરાવાળા ખંડાને બીજા ખારવાઓ પણ તાકી તાકીને જોઈ રહ્યા.
નાખુદાએ સીદી સામે જોયું. સીદી હૈઠ પીસીને આગળ આવ્યો. એણે એક તમાચા ચોખંડાને ચોડી દીધોઃ “હેશમાં આવ બામણ!
૧
૫.
