________________
મકરાણને મગરમચ્છ
૨૧૫
બે ખારવા તીર ઉપર ચડ્યા, બે ખારવા પરમાણુ પકડીને ઊભા, અને બે ખારવા આલાદની સાર છોડવા લાગ્યા.
સુકાની, સમાલ! સુકાની, સમાલ ! નાખુદા, સમાલ...નાખુદા સમાલ ! સુકાની, સમાલ!મલબારી લાલ.મલબારી લાલ !..” માલમે ચારેતરફ સર્વગ્રાહી નજર નાંખીને પોતાના ખલાસીઓ બરાબર જગ્યાએ બરાબર હોશિયાર છે કે નહિ એ જોઈ લીધું. અને પછી પિતે તૈયાર છે એમ સૂચન કરેતે સાદ આયે.
સમાલ માલમ!...સમાલ...નાખુદા ! સમાલ માલમ !' સુકાનીએ સાદ દીધો. સાદ દઈને એણે સુકાનને વીણો ફેરવવા માંડ્યો ને વહાણ કાંઠાની બગલ છોડીને કાંઠાથી વધારે દૂર, દરિયાની અંદર , ઊડું ને વધારે ઊંડું જવા લાગ્યું.
“આ શું?” જગડૂએ અચંબ બતાવતાં કહ્યું : “આ શું? કદાચ આપણે મલબાર જવું હોય તોય કાંઠે કેમ છો ?'
જગડૂ ઝપાટાબંધ ફનેસ ઉપર ગયે. એણે જોયું કે નાખુદો ને સીદી બેય એકીટસે કાંઠા તરફ નજર રાખી રહ્યા હતા.
નાખુદા !” જગડૂએ પૂછયું : “કંઠાર કેમ છોડી ભલા ?'
નાખુદાએ સીદી સોદાગર સામે આંગળી ચીંધીઃ “હુકમ એમને. અને મને એ સાચે લાગે, શેઠ !'
સીદી કાકા! ' જગડૂએ પૂછયું : “આમાં મને કાંઈ ના સમજાયું. વાટ છોડવી શું કામ પડી ? વાટમાં શું ભાંગ, ચર, ધડો કે એવું કાંઈ જોખમ છે ?”
એ બધાથીયે મોટું જોખમ છે; આજ ને કાલ બેય દિવસ આપણે આમ ને આમ લાહલાહ જવાનું છે.'
જગડૂએ સીદીને કરચલીવાળા ચહેરા સામે જોયું; એની સાવધ અને ચંચળ આંખ સામે જોયું; દરિયાલાલના પારણમાં જન્મેલા ને
