________________
મિકરાણને મગરમચ્છ
* ૨૧૩
- એમ ને બમણા ?' ખીમલી સામે પડકારતે, “માર, મારા પાકલ ટેટ માર, પણ પછી જોઈ લેજો–ઓલ્યા દખણના બામણા ગળામાં શિવલિંગ પહેરે છે, એમ એ કાંકરી તારે ગળે ન બાંધું તે !'
હવે બાંધ્યા, બાંધ્યા ! એ તે આ મારે ભેરુ દૂદો જરા નબળે છે. માળે જાતનોય ઢેઢ ને રમવામાંય ઢેઢ ! માળે દાવ નાંખે તે કાં તે ત્રણ ચત્તા ને કાં તો ત્રણ ઉધા. નહિ તે તે તને પીંજારાને ને આ વાણિયાને હું છેક ઘોઘાના પાદરમાં મૂકી આવું, હે !”
કેને, મને કાંઈ કહ્યું?' જગડૂએ પૂછ્યું.
“તે તું વળી ક્યાં કઈ રાજા-બાદશાહને દીકરો છે ! ચોપાટ રમવા બેઠા છે ને સામા પડમાં છો; તે તનેય શું કામ ના કહું ?”
દૂદાનું ધ્યાન જગડૂના ચહેરા ઉપર ગયું. દૂદાએ ચોખંડાને ઈશારે કર્યો ને એ થંભી ગયો.
શું છે?” દૂદાએ પૂછયું.
“ના, બીજું તે કાંઈ નહિ, પણ આજ સવારથી હું સીદી સોદાગરને જોયા કરું છું.”
એ તે અમેય જોઈએ છીએ—એ બેઠો ફનેસ પાસે!' ખંડાએ કહ્યું: “આપણે એને કહ્યું, હાલે ચોપાટ રમવા, તે કહે કે ને, હું નાખુદા પાસે બેઠો છું. આ બેઠેબેઠે નાખુદા સાથે કઈ ગુસપુસ કર્યા કરે છે.'
શું હશે ?” “શેનું ? ” ચેખડાએ પૂછયું.
“હેય શું ? દૂદાએ કહ્યું, “બાપડાને એકલવાયું લાગતું હશે તે નાખુદા સાથે વાત કરે છે. બીજું શું હોય ?”
કેમ, તમને કાંઈ બીજું લાગે છે ?” ખીમલીએ જગડૂને પૂછયું.
“હા.” જગડૂએ કહ્યું, “આજ સવારથી એ ફિનેસ પાસેથી ખસ્ય જ નથી. ચાર-પાંચ વખત એણે નાખુદા સાથે વાત કરી. ને
