________________
અડધે રસ્તે
૧૯૧ કેમ છોડાય—જાણે ભૂખે માણસ રોટલા ખાતે હેય એમ આ ચારે ભાઈબંધ વહાણવટને ખાવા માંડ્યા.
ને નવરાશ મળે ત્યારે પણ એ વહાણની બાંધણીની જ વાત કરેઃ પઠાણ ને ખૂવો, સુકાન ને કલમી, આલાદ ને સઢ, કલફાત અને કરે, કયા વહાણમાં કેમ માલ ભરાય, ક્યારે કેવો માલ ક્યાં ભરાય એ બધું એ સમજવા લાગ્યા. | વહાણ હાથે બાંધવું હોય તે માપ ને સુતારી સમજણ મેળવવા ચારે જણાએ ચારેય ખારવાઓને જાણે ચૂસી લેવા માંડ્યા.
આ બધો વખત સીદી મેરાના સચ્ચા ઉપર એકલો અને અલે, બધાથી અલિપ્ત બેઠે રહે. ક્યારેક એ વિચિત્ર પ્રકારના અક્ષરોવાળી કિતાબ કાઢતા ને એકધ્યાને વાંચતે.
કયારેક એ ખારવાઓ પાસે આવીને ઊભો રહે. ક્યારેક એ જગડૂ ને એના કેઈક ને કંઈક ભાઈબંધ પાસે આવીને ઊભ. એ જોતા, જોઈને ચાલ્યો જતો. જબાન તે જાણે એની હરાઈ ગઈ હોય એમ ઊઘડતી જ નહોતી.
વહાણ સડસડાટ ચાલ્યું જતું હતું. દરિયે મહેરબાન હતે. વહાણ માફક હતું. પવન સમે હતો.
ને ચારેય ભાઈબંધ હવે તે વણજોગે અવાજ પારખવા માટે પણ કાન માંડી શકતા હતા.
ને એમ ને એમ દિવસ ગણતાં માસ ગયા. ને એક દિવસે–
જગડૂએ નાખુદાને કહ્યું: “અરે ભાઈ, આશા ! હમણાં જેતજોતામાં સુકાન ભારે થઈ ગયું છે. એ શું હશે ? ક્યાંક આલાદને રતે તે અટવાયો નથી ને?”
