________________
અડધે રસ્તે
૧૮૯
ભરૂચ ને ખંભાત એ છે તે તમારા પથક. એમાં મારી તેવડ શી ? મારું ગજું શું? હેરમજમાં બીજું કાંઈ ન મળે તે પણ છેવટે આ એક વહાણનું ભરત તે મળે.'
તે તું હરમન જવાને, કેમ ?'
“આ ચાવડાનું લફરું વચમાં નડયું ના હેત તો મારેય હેમરેજ જવાને ઈરાદે હતે. હું પણ તારી સાથે હેરમજ જ આવીશ. તને કઈ તકલીફ તે નહિ પડે ને ?”
મને શી તકલીફ પડવાની છે ?”
ના, તકલીફ તે કઈ ના પડે. આટલા મેટા પચીસ હાથ લાંબા બનેલાને તમારે શું ખાવો છે? પણ તેય ભાઈ, હું મહેમાન ખરે ને ? યજમાન પાસે વિવેક તે કરવો જોઈએ ને ?”
જગડૂ પાછો આવ્યો, વંઢારના સથા ઉપર ચાર ભાઈબંધ ખાવા બેઠા.
ખાતાં ખાતાં દૂદા ભગતે કહ્યું: “માળે સીદી પણ ભારે પાકે ! પાલીના વાણિયાના કાન પકડાવે એવો !'
હાસ્તો. મહેમાન મૂએ છે, પણ કેવું કહ્યું? મને વાણિયો પસંદ નથી; મને વાણિયો પસંદ નથી; મને જૈન પસંદ નથી; મને નમૂડિયો પસંદ નથી; મને આ પસંદ નથી ને મને તે પસંદ નથી ! ......” ખીમલી પીંજારાએ સૂર પુરાવ્યો.
એણે બધી વાતે નાપસંદ કરી, પણ એણે એમ ના કહ્યું કે આ તમારા વહાણમાં મેરાને સાથે હું દબાવીને બેઠો છું, એ મને પસંદ નથી. એણે એમ પણ ના કહ્યું કે આ તારા રોટલાનું ટામણ મને પસંદ નથી.”
“પણ ભાઈ, હવે જવા દે એ વાત! આપણે કાંઈ કઈને મનના
