________________
૧૮૮
જગતશાહુ
ખારાશ લાગી જ જાય. ક્યારેક સાથે ટીમ પણ હોય. ટીમણ એટલે સુખડી-ગોળપાપડી, હથેડીથી ભાંગવી પડે એવી કડક. ખાસ પીણામાં કાવો. કાવો એટલે ફુદીનાને ભૂકો, મરીને અને સૂંઠને ભૂકે ને સેપારીના કટકા સાથે ઉકાળીને તૈયાર કરેલો ઉકાળો. એને સ્વાદ ખારાશને તેડી નાંખે એવો તમતમતું હોય. આ કાવો ઉનાળામાં ગરમીને તેડે ને લૂ ન લાગવા દે; શિયાળામાં ગરમી આપે.
ભોજનને પાટ લઈને જગડૂએ સીદી સામે મૂક્યો.
આટલું ને આવું છે અમારું ભેજન; મહેરબાની કરીને એ ચલાવી લેજે !
“છોકરા!' સાદીએ પાટને પિતાની સામે મૂકતાં પૂછ્યું, “ધાર કે હું તને કહું કે તું મને પાછે ખંભાત મૂકી જા, તે ?”
તે મૂકી જઉં.”
ખંભાતમાં મારા માણસ તને ચાવડા સંઘારના સાથી તરીકે પકડી ભે, એવી બીક ના લાગે ?”
મારા બાપે, મારા ગુરુએ ને મારા ધર્મે મને એક વાત પાકી શીખવી છે સીદી સેદાગર, કે જે આજ મેં તમારી સાથે સારામાણસાઈ બતાવી તે કાલે મારા તરફ સામાણસાઈ બતાવનાર કઈક જરૂર નીકળશે! એ એક જ ભરોસા ઉપર તે આખી દુનિયા ચાલે છે.'
“તે, હું કહું તે, તું મને ખંભાત મૂકી જાય, એમ ને ?'
મહેમાનની ઈચ્છા પાળી શકાય ત્યાં સુધી પાળવી જોઈએ. તમે કહે તે વહાણને ખંભાતની દિશામાં ફેરવવાનું માલમને કહું.”
“ના, તે અમસ્તે પૂછતે હતો. પણ તારે જવું છે ક્યાં?
જગડૂ નિખાલસ રીતે હઃ જેને આજકાલ દરિયાલાલની સોદાગરી કરવાની લગની લાગી હોય એનું ધ્યાન દરિયાલાલમાં કાં ભરૂચ, કાં ખંભાતમાં ને કાં હારમજમાં હોય; બીજે તે કયાં હોય ?
