________________
૧૮૬
જગતશાહ
મોઢેથી મેં સાંભળ્યું છે. એ પછી હું તમને એને સંપું ખરે? મારે શી ખોટ છે ? આ વહાણ ઉપર નવ જણ છે; ભેગા તમે દસમા !”
“તે એમ કરઃ એ ચાર ગોલા ભેગા મને પાંચ ગેલે ગણી લે !” - “આ વહાણ ઉપર કઈ કરતાં કોઈ ગોલે જ નથી. જે ખારવાઓ મને ચાવડાએ સોંપ્યા છે, એ ખારવા છે; બીજું કઈ નથી. અમે સહુ સાથે મળીને સરખેસરખા રહેવાના. હું કમાઈશ તે સહુને ખલાસ મળશે; નહિ કમાઉં તોય કેઈને મારું વહાણ ચલાવવાને બાંધી રાખવાને નથી. મારી ખલાસ એમને કરવી હોય તે મકળે મને કરે, ના કરવી હોય ને બીજે ક્યાંય જવું હોય તે એમને જ્યાં ગમે ત્યાં એ જઈ શકે છે.”
અને હું પણ ?'
તમને ખારવા કેમ કહેવાય ? તમે તે રહ્યા શાહદાગર. દરિયે નીકળનારમાત્રના તમે તે આદરપાત્ર છે. તમે અમારા મહેમાન છે. ફરી ફરીને આ વાત મારી પાસેથી કહેવરાવવાથી તમને શો ફાયદે છે? મહેમાનની આમન્યાની જેમ યજમાનની આમન્યા જેવી પણ કઈ વાત છે કે નથી ?”
“તારી પાસે કાંઈ મૂડી છે?' ને.” મૂડી વગરને વેપારી મને પસંદ નથી.'
એ મારું તકદીર ! એમાં આપ શું કરે?” “ોકરા ! મારી વાત સાંભળ. મારી મહેમાનગતિ કરવી હોય તો કર; ના કરવી હોય તે મરજી પડે ત્યાં મને ઉતારી મૂક; ને મરજી પડે તે મને દરિયામાં ફેંકી દે–એ તારી મુન્સફીની વાત છે. પણ તને સેદાગરીને રસ્તો બતાવવા માટે મને પસંદ હોય એવી કઈ વાત
