________________
૧૧.
.
.
.
... અડધે રસ્તે
કો જળપરી જાણે સાગર ઉપર ખેલવાને આવી હોય એમ વહાણ ચાલ્યું જતું હતું. દરિયાલાલે જાણે શાંતિ અને સલામતીની ધજા ફરકાવી હોય એમ એને સફેદ સઢ પવનમાં ફરફરતે હતે. સામે અખૂટ અને અનંત સાગર લહેરાતો હતો. ઊગતા સૂર્યનાં સોનેરી કિરણોએ, જાણે દરિયામાં વેપારોજગારની આબાદીની સીડી હાય એ, પાતળે લાંબે છેક સીમ સુધી લંબાતે કેડો આકાર્યો હતે.
વંઢારના સસ્થા નીચે ધવર પાસે ચૂલે હતો. ને ચૂલાની આસપાસ સરસ મજાની છતરી હતી. ત્યાં આસન જમાવીને પાંચ-સાત ખારવાઓ રોટલા ટીપવામાં, ટીપતાં ટીપતાં ગાવામાં પરોવાયા હતા. એમના મુખી જેવો એક ખાવો ઢોલક લઈને તાલ આપતો હતે.
સમા પવનથી ભરાયેલા સઢના તાણથી વહાણ જરા પેટાળ પડયું હતું. એની એક અત્રી દરિયાની સપાટીથી ઊંચી હતી ને ત્યાં ભરતીસાપણને કંદરે દેખાતો હતો. સામી અત્રી પેટાળ પડેલી જરા નીચી હતી. ને ભરતીસાપણને કદર દરિયામાં દબાયે હતે. વંઢારના સસ્થા ઉપર જગડૂ ને એના સાથીઓ–ખીમલી પીંજાર, ચોખંડો મહારાજ અને દૂધ ભગત–વહાણને ઊકળત શિરોટે જોતા બેઠા હતા. આગળ ઉદય પામતા તકદીરની રાહ જેવો સોનેરી જળકેડો, પાછળ રૂપેરી શિરોટ, જરા ખાંગું થઈને પેટાળ પડેલું વહાણ, ૧૨
