________________
પિરોટન
૧૬૧
પૂંછડી દબાતાં જેમ નાગ ફંફાડા મારે એમ ચાવડો સંઘાર એકદમ પાછા ફર્યો; એની ઝેરીલી આંખે જગડૂ ઉપર ઠરી રહી.
‘તું જ !...આ બધાં કાળાં કરમને કરનારે તું જ છે ! આ બધા માટે તું જ જવાબદાર છે ...તને...તને....તને.. હમણું તે હું સાવ ભૂલી ગયો હતે...પણ તે ઠીક યાદ આપ્યું. માલમ!...અરે માલમ ! માલમ ક્યાં મૂઓ ?” ચાવડે આવેશમાં ગાજી ઊઠયો.
માલમ દેડતે આવ્યું. સંવારે ગુસ્સામાં આજ્ઞા કરીઃ “આને... આને–આપણી તમામ આફતના આ મૂળને–જીવતે ને જીવતે. દાટી દ–અત્યારે ને આ ઘડીએ !'
“હસ્તે.” જગડૂએ ઠંડે કલેજે કહ્યું: “હસ્તે. પણ તમને કોઈને તે દાટનાર પણ નહિ મળે. પછી તે ગીધડાને ભારે ઉજાણી થશે!”
તું...તું.તું તું...”
“રસ્તો બતાવી શકું એમ છું–તમારે આબરૂથી જીવવું હોય તે. પછી જોઈ લેજો કે આખા મુલકમાં શેષ સોલંકીની કેવી મશ્કરી થાય છે! એની કેવી બેઈજજતી થાય છે !'
તું...તુ...આમાંથી રસ્તો બતાવી શકે એમ છે ? તે બોલી નાંખ! ઝટ બોલી નાખ!”
જગડૂએ માથું ધુણાવ્યું: ‘મારી શરત પહેલાં પાળવાની.”
“શરત ? મારી સાથે શરત કરનારે તું કોણ? ચાલ બેલી નાખ ઝટ. બોલે છે કે નહિ ? માલમ, સાટકે લાવ!”
“અરે ચાવડા ! હજીય ન સમજ્યા ? તારા સાહસને મને ભય લાગશે, એમ તું માને છે? છતાં હજીયે હોંશ રહી જતી હોય તે હું આ ઊભો ! અજમાવી લે!”
ચાવડે હોઠ પીસીને જોઈ રહે-આખા દરિયાલાલમાં જેના
૧૧
