________________
૧૬૨
જગતશાહ
નામની હાક વાગે એ પિત, અને સામે ઊભો હતો સત્તર વરસને પાતળિયે છોકરે ! ક્યાં સુધી એ જગડૂ સામે તાકી જ રહ્યો. પછી એણે સાટકે નીચે નાખ્યો અને કહ્યું : “શું છે તારી શરત ?”
મારી શરત નથી, શરત છે !' બેલી નાંખ, જે હોય તે !'
મને તમારે એક વહાણ દેવું, ખેરાક-પાણી દેવાં, વહાણ જેગા ખારવા દેવા, અને એક હજાર સેનૈયા રોકડા દેવા.'
હા......આ...આ...આ.....હા.આ.......!' ચાવડાએ કહ્યું : “સોમૈયા...તને દેવા ? અલ્યા, સંઘાર તે સેનૈયા લે કે દે?..”
તે પછી જેવી તમારી મરજી.'
માલમ !” ચાવડાએ કહ્યું : “આને અને એના સાથીઓને રેતીમાં દાટી દે! પછી ચાલે, બધા કેસરિયાં કરે, અને દુશ્મન ઉપર તૂટી પડો !”
અને એક ઘડીમાં જ બધાંય વહાણને બધાય ખારવા દરિયાને તળિયે જઈને બેસે!' જગડૂએ ઉમેર્યું.
“તું તું..ચૂપ રહે !..તું જ અપશુકનિયાળ છે ! તું હાથ આવ્યું ત્યારે જ મેં તને પૂર કેમ ન કર્યો, એને મને અફસોસ થાય છે! પણ ક્યારેક મારા મનમાં દયા આવી જાય છે ને એવી દયા ડાકણને ખાય છે! ”
ચાવડો હેઠ પીસીને પિતાના ઘેલિયામાં હાથ પસવારતો રહ્યો. એણે કાંઠા સામે જોયું. કાંઠે દૂર દૂર નાળેથી ભંગાયેલો ને છૂટાછવાયા માછીમારોથી વસેલો હતો. મોટો અજગર મારગ રોકીને પડ્યો હોય એમ પિરોટનના બારા આગળ શંખની આરમાર જાગતી પડી હતી.
