________________
૧૩૨
જગતશાહ
પુરાતની મંદિર !....કેઈએ કદી જેના વિષે જાણ્યું નહોતું, સાંભળ્યું નહોતું, એવું લાકડાનું નાનકડું મંદિર !....
થોડીવારે બધાએ દીર્ધ શ્વાસ લીધો.
પછી સેલ શેઠે કહ્યું: “કંથકોટમાંથી હિજરાયેલા આપણે અરિહંતને આ કેલ માથે ચડાવીએ. આપણે નવો વસવાટ અહીં જ કરીએ. હે અરિહંત! તારા ચરણમાં અમારું કલ્યાણ હે! અમારી દુન્યવી વિપદો અમે ભૂલી જઈએ. તારી છાયામાં અમે જીવીએ.. અહીં રહીને હે દેવાધિદેવ! અમે જગતમાત્રનું ભદ્ર કલ્પીએ, અમારું ભદ્ર ચિન્તવીએ. હે અરિહંત ! તારી સન્નિધિમાં અમે સદા કાળ. અમારી આંખોથી ભદ્ર જાઈએ, અમારા મનથી ભદ્ર ચિંતવીએ, અમારી વાચોથી સદા ભદ્ર જ બોલીએ. હે અરિહંત ! તારી ભદ્ર છાયમાં વસીને અમે તન, મન ને ધનથી દીન ના રહીએ.”
સોલ શેઠે પાઘડી ઉતારીને એ પુરાતન ધામમાં બેઠેલી, યુગોથી વિસરાયેલી લાગતી ને આજ જાણે દૈવી ચમત્કાર હોય એમ એમને પ્રત્યક્ષ થયેલી, અને ભદ્રના પ્રતીક સતી પાર્શ્વનાથની શ્યામસુંદર પ્રતિમાને ભાવપૂર્વક પ્રણિપાત કર્યાઃ “હે ભદ્રેશ્વર ! હે ભદ્રદેવ ! અમારું ભદ્ર છે ! જગતનું ભદ્ર હો ! શાસનનું ભદ્ર હો ! સંસારનું ભદ્ર હો ! અમારી સંતતિનું ભદ્ર હૈ !'
પછી સેલ શેઠે પોતાના સાથીઓ સામે જોઈને કહ્યું: “હે. મહાજને ! આ આપણું ભદ્રેશ્વર દેવ. ને એમની ભદ્રકર છાયામાં આપણે નો વાસ! એ પણ આપણું અને સહુનું ભદ્ર કરનાર ભદ્રાવતી હે !"
