________________
૧૨૪
જગતશાહ
‘બાવા ! આપ જ જુઓ, ગઢના દરવાજા બધાય બંધ હતા, તેય સંધાર કટકની વચમાંથી એના જણ ચાવડાને ઉપાડી લાવ્યા !”
હા...આ..માળું !”
એટલે કે ગઢમાંથી બહાર આવવા-જવાના છાના મારગ એમણે કરી રાખ્યા છે, એમ તે ખરું જ ને?”
એમ તેમ તેમાળું..”
બાવા, એવા છાના મારગ હોય ને એની એને ખબર હોય તે રાજને જાણ કરવી જોઈએ ને ? ગઢને પળવારમાં કાણો કરે એવી વાત એમનાથી ખાનગી રખાય કેમ ? પણ બાવા, મારું તે અનુમાન છે કે જે દુશ્મનને પકડીને ગઢમાં લાવવાને ખાનગી મારગ હોય તો એ જ મારગે બહારના દુશ્મનને એ ગઢમાં દાખલ પણ કરી શકે ને ? લાખિયારના લાખા ધુરારા....રાપરના
બસ, હવે હું તારી વાત સમજી ગયેઃ દુશ્મન જેડે ભળી જાય તે ભારે પડી જાય આ વાણિયા, એ તારી વાત ખરી !”
એટલે જ તે બાવા, કહું છું ને, વખત આવ્યે કઈક ને કઈક દુશ્મન જોડે ભળી જવાને મેલે વિચાર મનમાં ના હોય તે આવા મારગની વાત એ છાની કેમ રાખે ? વાત આપણાથી છાની રાખી એટલુંય પાપ તે ખરું ને ?”
હા...પાપ તે ખરું, સાત વાર ખરું !'
ને બાવા. ભરકટકમાંથી ચાવડાને જીવતે પકડી લાવી શકે એ વળી ગઢમાંથી આપને પકડીને લાખાને કે દેદારને કે ગજનજીને ન સેપે એની શી ખાતરી ? આ તે ફરજ લેખે મારી વાત આપને કરી, પછી તે બાવા, જેવી આપની મત્ય ! કેટવાળ તરીકે મારે આપને ચેતવવા જોઈએ કે આવી વસતી માથાભારે તે ખરી !”
તારી વાત સાવ સાચી. ને મને એક વાત સૂઝે છે.”
