________________
૧૦૧
ગામમાં ગોચરીએ ગયા. ત્યાં કોઈએ ભક્તિથી તેમને ઘણા ઘી સાકર સહિત પ્રાસુક પરમાનઃખીર વહોરાવ્યું. તે લઈને આવતા તેમને જોઈ તે સાધુઓએ વિચાર્યું કે-“પૂજ્યના હાથમાં તો એક જ પાત્ર છે, બીજું પાયસ પાછળ કોઈ લઈને આવતું હશે, નહીં તો આ પાત્રમાંથી તો આપણે ભાગે એક એક દાણો પણ આવે નહીં. અથવા તો આ ગુરુનો પ્રભાવ અચિંત્ય છે. તેનો વિચાર આપણે કરી શકીએ તેમ નથી.” તેટલામાં ગુરુએ આવી તે સર્વેને પંક્તિએ બેસાડી તે પાત્રમાંથી તે સર્વને તૃપ્તિ થાય ત્યાં સુધી પાયસ પીરસી, પરંતુ અક્ષણમહાનસ નામની લબ્ધિના કારણે સમુદ્રમાંથી જળની જેમ તે પાત્રમાંથી જરા પણ પાયસ ઓછું થયું નહીં.
તે વખતે સેવાલક્ષી પાંચસો ને એક સાધુઓએ વિચાર કર્યો કે “અહીં ! અમારું મોટું ભાગ્ય ઉદય પામ્યું છે. જેમ ગિરિરાજ સર્વ ઔષધિનું સ્થાન છે તેમ આ ગુરુ સર્વ લબ્ધિઓનું સ્થાન છે, જેમ મેઘ સર્વ નદીઓને પ્રવર્તાવે છે તેમ આ ગુરુ ભવ્ય પ્રાણીઓને સન્માર્ગમાં પ્રવર્તાવનારા છે, જેમ સૂર્ય સર્વ દિશા અને દેશોનો સ્વામી છે, તેમ આ ગુરુ સર્વ શાસ્ત્રોના શાસનકર્તા એટલે શિક્ષા આપનાર છે. વળી આ ગુરુ યશ વડે ચંદ્રનો અને તેજ વડે સૂર્યનો પણ તિરસ્કાર કરે છે. આવા સિદ્ધિપુરીના સાર્થવાહ સમાન, લોકોત્તર ગુણના નિધાન અને કૃપારસના મહાસાગરરૂપ ગુરુ અમને મોટા પુણ્યથી પ્રાપ્ત થયા છે. આ ગુરુના પ્રસાદથી જ અમને દુર્લભ એવી બોધિ પણ પ્રાપ્ત થઈ છે તથા એમના પ્રસાદથી જ આજે જગતના ચિંતામણિરૂપ શ્રી મહાવીરસ્વામીના દર્શન થશે. તેથી ખરેખર અમે તો આ સંસારસમુદ્રને તરી ગયા છીએ.” આવી રીતે શુભધ્યાનની શ્રેણિએ ચડેલા તેઓને જમતાં જમતાં જ નિર્મળ કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થયું.” પછી સર્વ સાધુઓ તૃપ્ત થયા ત્યારે ગૌતમસ્વામીએ પોતે આહાર કર્યો. પછી તે સર્વને સાથે લઈ ગણધરમહારાજ આગળ ચાલ્યા.
અનુક્રમે સમવસરણની નજીક આવ્યા ત્યારે સમવસરણને જોતાં જ છઠ્ઠ તપ કરનારા દિગ્ન વગેરે પાંચસોને એક સાધુઓને પ્રથમની જેમ ઉત્તમ ધ્યાન કરતાં કેવળજ્ઞાન પ્રાપ્ત થયું, તથા ઉપવાસ કરનારા કૌડિન્માદિ પાંચસો ને એક સાધુઓને તેવા જ શુભધ્યાનના યોગથી તીર્થકરના દર્શન