________________
[૪૪]
ત્રિભુવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
વર્ધમાન ! તારુ તા સુખ તું મેળવી લઈશ. પણ મારું તે સઘળું ય સુખ તારી સાથે જ આ રાજમહેલમાંથી વિદાય લેશે. મારે એક વર્ષીમાન હતા—તે પણ હવે જશે....મારું કાંઈ જ નહિ રહે. એક વિરાટ શૂન્ય
ખેર. મારા દુઃખને મારે શું રડવું ? જા, ભાઈ ! ખુશીથી જા. તું વિરાગી અને હું રાગી. મારો ને તારે મેળ મળી શકે તેવું ય કયાં છે? પણ છતાં નાનાભાઈ! કોઈ કોઈ વાર તારા અને નંદિને–ના, ના, એ વીતરાગ ભગવાન મહાવીર ! તમારા આ સેવક નદિને યાદ તા કરો. યાદ કરશે ને ? આપ મહાદેવ તે હું આપનો દિ! ખરેખર ન હોં! 'દ એટલે બળદિયા ! સદા આપનું મુખદર્શન કરીને જીવનનું સાફલ્ય અનુભવતો !’
એટલુ' બોલીને રાજા નદિ ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડે છે. છાતીએ ચાંપેલા કુમારના મસ્તકે રાજા નદિના અશ્રુના પ્રક્ષાલ થાય છે. સહુ ક ક રડે છે.
હસે છે; અતર માત્ર કુમારનું.
બીજા દિવસથી એક વર્ષના મહાદાનના આરંભ થાય છે. એક વર્ષીમાં ૩૮૮ ક્રોડ સાનૈયાનું દાન કુમારે દીધુ’. બસ આટલું જ! શું લેનારાની જગતમાં કયારેય ખોટ પડી છે? તે શું દયાળુ કુમારે દેવામાં કૃષ્ણતા રાખી હતી ?
ના, ના. પણ એ સોનૈયા વગેરે ફેંકવાની કુમારની રીત એવી હતી કે જે જોઈ ને માગનારા માગતા શરમાઈ ગયા ! માગવાની ભરપૂર વાસના ત્યાં જ શાન્ત થઈ ગઈ !
એટલે મહાપુરુષના હાથની શેષ લઈ ને જ ઘર તરફ વળ્યા. એ શેષનુ દાન ૩૮૮ ક્રોડ સાનૈયા થયું !
