________________
મહાત્મા મંદિપેણ
[૧૭૮ બાર વાગ્યા. કામલતા આવી, “હવે તો ઊઠે? રસવંતી ઠંડી થવા લાગી.”
“આ દસમે પ્રતિબંધ પામે એટલી જ વાર. આજનું કામ કાઠું દેખાય છે, એટલે વાર તે લાગશે.” નદિષેણ બેલ્યા.
તો કાંઈ નહિ, એમ કરે! તમે તે નિત્યના પ્રતિબુદ્ધ જ છો ને? આજે તમે જ દસમા !” મશ્કરી કરતાં વિનોદમાં કામલતા બોલી ગઈ. | આટલું સાંભળતાં જ કુમાર નદિષેણ ગંભીર થઈ ગયા. પેલા જડને પડતે મૂક્યો. તરત ઊભા થઈ ગયા. કામલતા ! લે ત્યારે આજે એમ જ કરું. દસમો કઈ ન મળે તે હું તૈયાર જ છું.”
પણ....પણ, આ તે મશ્કરી....”
મશ્કરી–બશ્કરી કાંઈ નહિ. તું કહે છે તે જ બરાબર છે. સમજુ સ્ત્રીની મશ્કરી પણ સાચી જ હોય.
કામલતા! જાઉં છું. જીવનને ઉજાળજે. અનેકેનાં જીવનને ઝળકાવજે. ભેગી નદિષેણ તારે ઉપકાર માને છે. તે મને ચાનક મારીને જગાડ્યો. કદી નહિ વિસરું એ ઉપકારને.”
બાર વર્ષની ધૂળ ખાઈને આરામ લેતું માળીયે ક્યાંક પડેલું મુનિવેષનું પિટલું નંદિષેણે નીચે ઉતાર્યું; એક પછી એક વસ્ત્ર પહેરતા ગયા. પાગલ જેવી બની ગયેલી કામલતા ડૂસકાં ખાતી રુદન કરે છે પણ નંદિષેણને આત્મા સાંભળતા નથી. આત્માને કાન હોતા જ નથી.
ધર્મલાભ” કહીને મહાત્મા મંદિષેણ ગંભીર પગલે જઈ રહ્યા છે. કામલતા દેખાય ત્યાં સુધી એમની પીઠ તરફ જોતી જ રહી.
એ જ વખતે કામલતાના ભવનમાં ટીંગાયેલા સુવર્ણ પિંજરનું બાર ખૂલી ગયું અને મુક્ત ગગનને મીઠે આનંદ માણવા માટે પોપટ ઊડી ગયે.
