________________
સાળા-બનેવીની જોડલી
[૧૫૩] રબારણ માતા–એ લાભ લઈ ગઈ. દહીં વેચવા નીકળેલી આહીર -માતાને મુનિવર શાલિભદ્રજીને જોતા પુત્ર વાત્સલ્ય ઊભરાયું; સ્તનમાંથી દૂધની ધારા વછૂટી અને ભારે ભક્તિ અને આદરથી તેણે દહીં વહેરાવ્યું.
મુનિવરને પ્રભુ પાસેથી જ આ ખુલાસો મળે. આ તેમનું છેલું પારણું હતું. દહીં વાપરીને મુનિવરે વૈભારગિરિની શિલાઓ ઉપર આજીવન અનશનવ્રત કરવા માટે ચાલ્યા ગયા.
શિલા ઉપર પાદપપગમન અનશન કર્યું. પાદપ એટલે વૃક્ષ તેની જેમ સાવ સ્થિર થઈ જઈને ધ્યાનસ્થ થઈ ગયા!
શાલિભદ્રજીની આ ભવની માતા ભદ્રા ભારેમાં ભારે ઉમળકા સાથે પ્રભુવીરના વંદનાદિ માટે અને સુપુત્ર મુનિવર શાલિભદ્રજીને ઘણાં વર્ષો જોવા માટે થોડી જ વારમાં મગધપતિ શ્રેણિકની સાથે આવ્યાં. પણ અફસ! તેઓ ચેડાં જ મેડાં પડી ગયાં હતાં. વળી તેમણે જ્યારે એ જાણ્યું કે તેમને જ ઘેર ભિક્ષાર્થે આવેલા તે મુનિવરોને તેમની અતિ કૃશતા અને પિતાની કાર્યવ્યવસ્તતાના કારણે ઓળખ ન પડતાં પાછા ફરવું પડ્યું અને પછી માર્ગમાં પૂર્વ ભવની આહીર માતાએ એ લાભ લઈ લેતાં તેઓ ત્યાંથી જ પાછા ફર્યા, અને છેલ્લું પારણું કરીને વૈભારગિરિ ઉપર આજીવન અનશન સ્વીકારી ચૂક્યા છે, ત્યારે તે માતા ભદ્રના આઘાતને કેઈ આરેવારે ન રહ્યો !
ખૂબ વેગથી તેઓ મગધપતિની સાથે ભાવગિરિ ઉપર પહોંચ્યાં. લાકડાની જેમ નિચેષ્ટ અવસ્થામાં રહેલા બે ય મુનિવરેને જોઈને ભદ્રા સ્તબ્ધ થઈ ગયાં.
ભદ્રાએ વિનંતી કરી, “મુનિવર શાલિભદ્ર! એકવાર મને ધર્મલાભ આપે, મારી સામે જુએ તમારી માતા તમારી પાસે આટલી કાલૂદીપૂર્વક યાચના કરે છે !'
પણ અનશન એટલે અનશન! પ્રતિજ્ઞા એટલે પ્રતિજ્ઞા ! વિરાટ જલબંધ તૂટે અને જે ભયાનક આપત્તિઓ સર્જાય
