________________
[૧૫૪]
ત્રિભુભવનપ્રકાશ મહાવીરદેવ
તેથી કેટલી ય વધુ આપત્તિએ એક સાધુનુ વ્રત તૂટતાં સજા ય ! કાળમીઢ પાણાઓ તૂટી જાય તેવું છાતીફાટ રુદન માતા ભદ્રા કરવા લાગ્યાં. ભિક્ષાર્થે આવેલા સ્વપુત્રને માતા જેવી હું માતા પણ ઓળખી ન શકી તે બદલ પોતાની જાતને લાખ લાખ વાર ધિક્કારવા લાગ્યાં. શિલા પાસે પડી પડીને તેની ક્ષમા માગવા લાગ્યાં.
માળામાં બેઠેલાં પ’ખીઓ પણ આ દૃશ્ય જોઈ ને સ્તબ્ધ થઈ ગયાં! કાળઝાળ રુદનના આસ્વરથી કરુણાભાવે પ્રેરાઈ ને ત્યાં આવી ઊભેલાં હરણીઆંની આંખામાંથી પણ ફેક ફફક આંસુ પડવા લાગ્યાં !
ઘરઆંગણે આવી ઊભેલા પુત્રને છેલ્લી ભિક્ષા પોતાના હાથે જે માતા ન આપી શકી; એ માતાને એને આઘાત કેવા હાય? એ તા એ માતા જ જાણે. એનુ વર્ણન એ ય ન કરી શકે; તે બીજા કોઈ લેખકની તે શી હૈસિયત!
છેવટે, મગધપતિ મહારાજા શ્રેણિકે એમને આશ્વાસન આપ્યું. આવા ધીર, વીર અને નિરીહ પુત્રની મા બનીને તમે જ જગતની માતાઓમાં સાચી રત્નકુક્ષિ માતાનું સ્થાન પામ્યાં છે એ વાત ફેરવી ફેરવીને જ્યારે સમજાવી ત્યારે માતા ભદ્રા કાંઈક શાંત થયાં અને ભાવવિભાર મનીને મુનિવરેશને ભાવભયું
વંદન કર્યું..
ઢસડાતે, લથડાતે પગલે અને અકળાતે-દુભાતે હૈયે સહુ
કાળધર્મ પામીને સર્વાર્થસિદ્ધ વિમાનમાં
સ્વસ્થાને પાછા ફર્યાં. મઢામુનિઓ
દેવાત્મા થયા.
ધન્ય છે; સાળા-બનેવીની એ અનુપમ જોડલીને ! સસારનાં સગપણ થવા જ હોય તે। આવાં થો; મેાક્ષમાગે
ઊર્ધ્વીકરણ કરતાં; એ કઠોર પથ ઉપર પરસ્પર સહાયક બનતાં !
