________________
૧૮
ભાગ-૫
Trelew 2017e3)G*
શ્રીરામચન્દ્રજી અહીં શ્રી બિભીષણની અનુમતિ માગે છે.
આના જ્વાબમાં શ્રી બિભીષણ પણ નમસ્કાર કરીને એ જ કહે છે કે ‘આપ હવે માત્ર સોળ જ દિવસની અહીં સ્થિરતા કરો. સોળ દિવસમાં તો હું મારા શિલ્પીઓ દ્વારા અયોધ્યાને મનોહર બનાવી દઈશ.' વિચારો કે આ લોકોના હૃદયમાં પોતાના સ્વામી પ્રત્યે, ઉપકારી પ્રત્યે, ગુણવાન્ પ્રત્યે કેટલી ભક્તિ હશે! એમના અંતરમાં કેટલી નમ્રતા હશે! તારક દેવ-ગુરુ-ધર્મ પ્રત્યે ભક્તિ કેવી જોઈએ
તારક દેવ-ગુરુ –ધર્મ પ્રત્યે પણ ભક્તિની આવી ભાવના કેળવાઈ જ્વી જોઈએ. તારક દેવ-ગુરુ-ધર્મ પ્રત્યે તો આના કરતાં પણ વધારે ઉંચી કોટિની ભાવનાથી હૃદય વાસિત બની જવું જોઈએ. દેવ-ગુરુ-ધર્મ પ્રત્યે સાચી ભક્તિભાવનાવાળા હોય તો જીંદગીના અંત સુધી ભક્તિ કરતાં કંટાળો ન આવે ભક્તિની ક્રિયામાં તનનો અને ધનનો જેમ જેમ વધારે વ્યય થતો જાય તેમ તેમ આત્મા ભક્તિભાવથી વધારે તરબોળ બનતો જાય.
યોગ્ય સાથે યોગ્યતા અતિ પરિચયે ભક્તિ વધતી જ રહે
દુનિયામાં કહેવાય છે કે, ‘પ્રતિવરિયાવન્ના' પણ યોગ્ય સાથે યોગ્યના અતિ પરિચયથી ય અવજ્ઞા જન્મતી નથી. સુદેવ, સુગુરુ અને સુધર્મનો જેમ જેમ પરિચય વધતો જાય, તેમ તેમ યોગ્ય આત્માના અંતરમાં ગુણોની ખીલવટ વધતી જાય અને એથી સુદેવ, સુગુરુ તથા સુધર્મ પ્રત્યે અવજ્ઞાભાવનો અંશેય ન આવે, પરંતુ ભક્તિભાવ જ વધ્યે જાય. યોગ્યતાવાળો આત્મા જેમ જેમ સદ્ગુરુની નિકટ આવતો જાય તેમ-તેમ સદ્ગુરુ પ્રત્યેની તેની ભક્તિમાં વધારો થયે જાય. અતિ પરિચયે અવજ્ઞા, એવું જ એકાન્તે માનીએ તો તો અમારાથી કોઈને દીક્ષા જ કેમ અપાય ? ‘શ્રાવક કરતાં સાધુ થાય એટલે પરિચય વધે અને પરિચય વધે એટલે અવજ્ઞા કરનારો બને, તો તો દીક્ષા દેનાર સદ્ગુરુને માથે વગર જોઈતી આફત આવી પડે અને દીક્ષિત થનારો પણ સદ્ગુરુની અવજ્ઞા કરવાના પાપયોગે ડૂબે.' આવી જ દશા થતી હોય તો તો સાધુઓથી દીક્ષા કેમ જ અપાય ? પણ કહો કે યોગ્ય સાથે યોગ્યના અતિ પરિચયથી પણ અવજ્ઞાભાવ વધતો
