________________
અયોધ્યા જવાની અનુમતી માંગવી શ્રી રામચંદ્રજીને હવે માતાઓ યાદ આવે છે. પોતે મોટી ભૂલ કરી, એમ શ્રીરામચન્દ્રજીને લાગે છે. પોતે ગયા તો નહિ પણ આટલો બધો વખત છ છ વર્ષ સુધી, માતાને સમાચાર પણ મોલ્યા નહિ, એ માટે એમને બહુ લાગી આવે છે. માતૃદુ:ખના વૃત્તાન્તને સાંભળવાથી દુ:ખિત થયેલા એવા શ્રીરામચન્દ્રજીએ તરત જ શ્રી બિભીષણને કહ્યું કે | ‘તમારી ભક્તિથી માતાઓના દુ:ખને ભૂલી જઈને અમે અહીં ઘણું રહી હવે કેટલામાં અમારી તરફના દુ:ખથી અમારી માતાઓ મૃત્યુ ન પામે, તેટલામાં ત્યાં અમે જઈએ છીએ; તો હે મહાશય ! તમે અનુમતિ આપો !'
આ અનુમતિ માગી તે આજ્ઞા માગી એમ કહેવાય ? સભા: નહિ જ. પૂજયશ્રી : ત્યારે આ શું કહેવાય, એ કહો !
સભા : એક પ્રકારનો વિવેક અથવા તો સારા માણસ તરીકેનો વ્યવહાર,
પૂજયશ્રી : સામો આના જવાબમાં અનુમતિ ન આપે તો જવાય નહિ, અનુમતી આપે તો જ જવાય, નહિ તો રોકાઈ જ રહેવું પડે એમ તો નહિ ને ?
સભા: એવું કાંઈ જ નહિ.
પૂજ્યશ્રી : આ પ્રસંગે એક અગત્યની વાત પણ કહી દેવી ઠીક લાગે છે અને તે એ છે કે આજના કેટલાક અજ્ઞાનો આ સમજતા નથી, એથી ‘અનુમતિ લઈ માતાની' આવી લીટીઓને લાવી ‘ભગવાન પણ આજ્ઞા મળે તો જ દીક્ષા લેતા નહિ તો નહિ, એમ મા-બાપની અનુમતિ વિના કોઈ ઉંમરે દીક્ષા સાધુઓથી અપાય જ નહિ' આવો સિદ્ધાંત સ્થાપિત કરવા મથે છે. અનુમતિ મેળવવા માટે વિધિ મુજબના સઘળા શક્ય પ્રયત્નો કરવા જોઈએ એનો ઇન્કાર નથી, મોટી ઉંમરે ય માતા-પિતાદીની અનુમતિ વિના દીક્ષા ન જ લેવાય એવું આ શાસનમાં વિધાન છે જ નહિ. અનુમતિ માંગવી એ શિષ્ટતા આદિ જરૂર છે, પણ અનુમતિ ન જ મળે તો ન જ જવાય એવો નિયમ નથી.
અયોધ્યાની યાદ, શણગાર અને પ્રવેશ....૨
૧૭
)
