________________
पञ्चमः प्रस्तावः
इय सूलपाणिजक्खो संथविउं जिणवरं पयत्तेणं । दुस्सहविओगभल्लीए सल्लिओ पडिनियत्तोत्ति ।।७।।
पव्वज्जागहणाओ पढमं संवच्छरं जहावित्तं । सिद्धं जइक्कगुरुणो इण्हिं बीयं निसामेह ।।८।।
६९१
अह थुणिऊण वलियंमि जक्खे भयवं गामाणुगामं विहरमाणो गओ मोरागसन्निवेसे । तत्थ य बाहिरुज्जाणे थी - पसु -पंडगाइदोसरहिए पएसे ठिओ पडिमाए। तहिं च गामे अच्छंदगा नाम पासंडत्था परिवसंति । तेसिं च एगो अच्छंदगो लोगाणं मंततंतभूइकरणेहिं जीवइ । सो य सिद्धत्थवंतरो भयवंतंमि पडिमापडिवन्नंमि कलहकेलिपियत्तणेण विणोयमपावमाणो नाहस्स पूयमपेच्छमाणो य अधिइं करेइ । अन्नदिवसे य सो भयवओ सरीरे संकंतो तेणंतेणं वोलितं एगं गामगोहं सद्दित्ता कीलानिमित्तं एवं जंपइ - 'भो भद्द ! तुमं इति शूलपाणियक्षः संस्तुय जिनवरं प्रयत्नेन । दुःसहवियोगभल्या शल्यितः प्रतिनिवृत्तः ।।७।।
प्रव्रज्याग्रहणात् प्रथमं संवत्सरं यथावृत्तम्। सिद्धम् जगदैकगुरोः इदानीं द्वितीयं निश्रुणु ।।८।।
अथ स्तुत्वा वलिते यक्षे भगवान् ग्रामानुग्रामं विहरमाणः गतः मोराकसन्निवेशम् । तत्र च बहिः उद्याने स्त्री-पशु-पण्डकादिदोषरहिते प्रदेशे स्थितः प्रतिमया । तत्र च ग्रामे अच्छन्दका नाम पाखण्डिनः परिवसन्ति । तेषु च एकः अच्छन्दकः लोकानां मन्त्र-तन्त्र - भूतिकरणैः जीवति । सः च सिद्धार्थव्यन्तरः भगवति प्रतिमाप्रतिपन्ने कलह-केलिप्रियत्वेन विनोदम् अप्राप्नुवन् नाथस्य पूजाम् अप्रेक्षमाणः च अधृतिं करोति । अन्यदिवसे च सः भगवतः शरीरे सङ्क्रान्तः तेनाऽन्तेन व्यपक्रामन्तम् एकं ग्रामाग्रकं शब्दयित्वा क्रीडानिमित्तम्
એ પ્રમાણે પ્રયત્નપૂર્વક શૂલપાણિ યક્ષ ભગવંતને સ્તવી, તેમના દુઃસહ વિયોગરૂપ ભાલાથી શલ્યયુક્ત થતો ते पाछोइयों. (७)
એમ દીક્ષા લીધા પછી પ્રભુનું પ્રથમ વરસ પૂરું થયું. હવે બીજું વ૨સ સાંભળો :- (૮)
હવે પૂર્વ પ્રમાણે સ્તુતિ કરી, યક્ષ નિવૃત્ત થતાં ભગવાન્ ગ્રામાનુગ્રામ વિચરતા, મોરાગસંનિવેશમાં ગયા. ત્યાં બહાર ઉદ્યાનમાં સ્ત્રી, પશુ, નપુંસકાદિ-વર્જિત નિર્દોષ પ્રદેશમાં પ્રતિમાએ રહ્યા. તે ગામમાં અચ્છેદક નામે પાખંડીઓ વસતા હતા. તેમાં એક અચ્છંદક, લોકોના મંત્ર, તંત્ર કે ભૂતિ-ભસ્મથી પોતાનું ગુજરાન ચલાવતો. એવામાં તે સિદ્ધાર્થ વ્યંતર પ્રતિમાસંપન્ન પ્રભુ પાસે રહેતાં, પોતાને કલહ-કેલિ બહુ પ્રિય છતાં વિનોદ ન પામવાથી અને પ્રભુનું બહુમાન ન જોવાથી તે અકળાવા લાગ્યો; એટલે એક દિવસે ભગવંતના શરીરમાં સંક્રાંત થઇ તેણે તે