________________
એક દિવસે ડી. આર. સહાની શ્રીયુત દીક્ષિતજીને સાથે લઈ કાગળના મોટા ભૂંગળાંઓ સાથે ઉપાશ્રયે આવ્યું પહોંચ્યા. તેમણે આવતાં જ જણાવ્યું કે, ધારાનગરીની એક મસીદના ખંડેરમાંથી એક આખુયે પથ્થર-કાવ્ય લાવ્યો છું. ભીત ઉપર ધૂળ અને માટીથી એ ખરાબ થયું હતું. એ ભેજરાજ વિરચિત “કદંડછત્તમ ” નામનું ૯૦૦ ગાથાનું કાવ્ય છે. એની લિપિ પડિમાત્રાની છે. આપ મને એમાં સહકાર આપો તે મારું કામ સુકર થઈ જાય.
અમે સહમત જ હતા. એ કામ આરંભવામાં આવ્યું, ને ખૂબ જ સંતોષપૂર્વક પૂરું કરવામાં આવ્યું. અન્તિમ વિદાય વખતે ઉદાચિત્ત શ્રીયુત સહાનીએ અમને પૂછ્યું:
મારા લાયક કંઈ કામસેવા.”
અવશ્ય. અને તે એ કે આજ સુધી તમે બૌદ્ધધર્મની ખૂબ સેવા બજાવી છે. હવે એવી રીતે જૈનધર્મના પુરાતત્તવ વિષયમાં આપની સેવા આપ.” .
ખુશીથી આપીશ. હવે હું ભગવાન મહાવીરની સેવામાં મારું જીવન ગાળવા વચન આપું છું.”
“તે આપ એક વ્યવસ્થા કરો. અમે પ્રભુ મહાવીરના જન્મસ્થાન વિશે શોધ ચલાવી રહ્યા છીએ. ત્યાંથી તે જ
સ્થળને સ્પર્શીને આવી રહ્યા છીએ. એ વિષયમાં આપ મદદ કરે.”
તેઓ ખુશીથી એમાં સંમત થયા, ને પટના વિભાગના કયુરેટરને ક્ષત્રિયકુંડના ફોટાઓ લેવા જણાવ્યું. પણ અફસેસ.
