________________
कज्जे इमीए जं मच्चू, मम होइ हवेइ तो । मणेण मन्नियं जं खु, जीवियं तस्स संतियं ॥१०५।। तओ य रायपुत्तीए, दिट्ठा बाहिम्मि ते भडा । अमुगो अमुगित्तेवं, सव्वे ते उवलक्खिया ॥१०६।। पेसिया पिउणा मज्झ, एए तुम्हाण मारणे । ता जा तुम्ह गई सा मे, ता कुणेह जहोचियं ॥१०७॥ राया चिंतेइ अट्ठाणे, मरणं मे समागयं । एगागी सत्थरहिओ, सूरो वि हु कुणेमि किं ? ॥१०८॥ अत्थ उ ता परियणो, नत्थि मे आउहं पि हु। धिद्धी एयाइ रीईए, दिटुं पुण्णफलं मया ॥१०९।। चिंतंतो अत्थि जा एवं, भडेहिं हक्किओ तओ । ससंभंता तओ दिट्ठी, रण्णो मज्झगिहे गया ॥११०।। तओ य पुण्णजोगेण, कत्थ वि विणिवेसियं । एगं च धणुहं दिटुं, सरपुण्णो य भत्थओ ॥१११।। हुं कओ वि भयं नत्थि, लद्धे एयंमि आउहे । इय भणंतो धणुहं, चडावेइ खणा निवो ॥११२।। चप्पडिऊण तो भत्थं, उग्घाडित्तु कवाडयं । वालेऊण तओ गुड्डूं, ठियं दारंमि संमुहो ॥११३।। तंमि संपुण्णपुण्णंमि, संमुहंमि ठिए तओ । विणा वि घायपहारं, गया दूरे भडा परे ॥११४।। जस्सत्थि मत्थए छत्तं, दूरा मारेइ तं निवो । दासा इव कुणंतेव, रायादेसं सरा वि ते ॥११५।। कहिए कित्तिवम्मस्स, वुत्तंते सो तओ पुरो । पेसेइ रायपुत्ते य, ते वि तेण तहा हया ॥११६।।
पुण्ये मदनसुन्दरकथा ।
३२१
