________________
किं न जाणामि ? जं तुब्भे, मसाणे तत्थ देउले । सीयकंपंतसव्वंगा, एगागिणो चिरं ठिया ॥८१।। ता सम्ममवराहो मे, सोढव्वो एस दूसहो । एसम्हि किंकरी तुब्भ, जं रुच्चइ करेसु तं ॥८२।। भणिऊण इमं वायं, तप्पाएसु पडेइ सा । राया विचिंतए एवं, अहो ! नेहवियंभियं ॥८३।। नूणमेसा बहिट्ठस्स, नरस्स तस्स भासए । पिया परं वरंसाए, मं पइ जंपए पियं ॥८४॥ हवउ ताव जंपेमि, किं पि जं जाणए ममं । पच्छा जाइ नियट्ठाणे, चिट्ठए वा इहेव य ॥८५।। तओ अमियसित्ताए, गिराए समओचियं । राया भासेइ गोरंगि !, किमेवं भण्णए तया ॥८६।। रायपुत्ती तओ चित्ते, चिंतेइ मम पुण्णओ । एस मिल्लित्तु दुव्वकं, भासए अमियं मिऊ ।।८७।। स एवेस त्ति नाऊण, ठिया तत्थेव सा तओ। मिउभासाए भूवेण, रंजिया रमिया वि य ॥८८।। निसाए पच्छिमे जामे, सो बाहिरनरो तओ । निव्विन्नो पिक्खिउं मग्गं, खिण्णो सीएण सव्वओ ॥८९।। केणावि कारणेणेसा, नागया पाणवल्लहा । ता गंतूण गिहे निदं, करेमि जरियं रसे ॥१०॥ चिंतिऊण त्ति सो पत्तो, गिहदारंमि जोअए । तो पल्लंकपसुत्ता सा, दिट्ठा तेण समं पिया ॥९१॥ कोवहुयवहो तस्स, जलिओ अइमित्तयं । ताण मारणबुद्धीए, विगप्पे करिऊण सो ॥९२॥
पुण्ये मदनसुन्दरकथा ।
३१९