________________
इत्तियाणि दिणाणि म्हे, नाह ! तेण कुराइणा । पीडिया न गया सोक्खं, कया वि सिविणे वि हु ॥३४५।। तओ अम्हाण पुण्णेहिं, उप्पन्नो सि तुमं पहू । रक्ख रक्ख तओ नाह !, तओ वि बलिओ सि जं ॥३४६।। ईय विण्णत्तो लोएहिं, उवयारी सयं पि सो । सुप्पसण्णो भवेऊण, भासेइ महुरं गिरं ॥३४७॥ भो ! भो ! लोया ! ममाऽऽणाए, वट्टिस्सह जइ तुमं । ता न भेयव्वमेयाओ कूराओ वि तओ खलु ॥३४८।। धम्मेण वट्टियव्वं च, पालणीओ तहा नओ । न कूरज्झवसाएणं, कायव्वा वंचणा मिहो ॥३४९॥ गिण्हित्ता एयमाएसं, चक्किणो तस्स ते जणा। जहोत्ताए सुरीईए, वटुंति भयवज्जिया ।।३५०॥ अण्णायकारी स बीओ, राया चक्किपभावओ । न पहवेइ लोयाणं, काउं किमवि दुण्णयं ॥३५१॥ किं तु ते उप्पछालेइ, अद्वेव मंडलेसरे । खिवंति ते वि धाडीओ, लोयाणं निच्चयं पि हु ॥३५२॥ जं जं उवज्जियं तेहिं, लोएहिं कट्ठओ वि हु। तं तं सव्वं वि अटेहि, तेहिं घिप्पिज्जए बला ॥३५३।। नट्ठा एगाओ ठाणाओ, जंति ठाणे दुईअए । तत्थ वि तं जणं कूरा, धाडीए निहणंति ते ॥५४॥ तओ पुणो वि ते लोआ, आगम्म चक्कवट्टिणं । विण्णवंति वयं देव !, तद्धाडीए विसुत्तिया ||३५५।। दिक्खाडेहि तओ दुग्गट्ठाणं तं किं पि जत्थ उ। अट्ठाणं तेसं धाडीए, न पीडिज्जामहे वयं ॥३५६।।
३०२
चन्द्रप्रभचरित्रे द्वितीयः परिच्छेदः ।