________________
शिखां आरुह्य स्वर्गस्वर्णाजिकूटस्फटिकगिरितटीरोहणांतःस्थनीषु साकात् दिवा अस्ति यत्रेत्य देशांतरस्थान् प्रचत्रपटमयैः पाणिनिः केतुदंमाः संबोधयंति दृष्टुमिच्छा दिवा सनि ठित्वे चाप्प्रत्यये दिवा ॥ ३२ ॥
नावार्थ-जे चैत्यने विषे आवसाध्वजदंम जंचाशंगवाळा मोटा शिखरनी शिखा नपर चमी पोताना चपळ वावटारूप हाथवमे करीने देशांतरमा रहेला लोकोने संबोधी कहे जे के, “जे माणसने स्वर्गना सुवर्णपर्वतना शिखरने स्फटिकगिरि-वैताढ्य पर्वतना तटने अने रोहणाचन पर्वतनी अंदरना स्थळोने जोवानीमनमा लांबा काळनी इच्छा होय, ते आ चैत्य उपर आस्था करो.” ३३ . विशेषार्थ-श्रा श्लोकमां ते चैत्यना ध्वजदंग उपर नत्प्रेक्षा करती छे. ध्वजाओना वावटाने हाथनी उपमा आपेली . जेम कोइ माणस जोवा दायक वस्तुने बतावाने पोताना हाथनी संज्ञा करी बोलावे , तेम ध्वजदंग