________________
श्री महानिशीथ सूत्रम्
२२७
पायच्छित्तमणुचरित्ताणं जाव णं आयहियट्ठाए उवसंपज्जित्ताणं सकज्जुत्तममटुं आराहेजा । से भयवं ! कयरे णं से चउत्थे पए ? गोयमा ! भावालोयणं । से भयवं ! किं तं भावालोयणं ? गोयमा ! जे णं भिक्खू एरिसे संवेगवेरग्गगए सीलतवदाणभावचउखंधसुसमण धम्माराहणेकंतरसिए मयभयगारवादीहिं अच्चंतविप्पमुक्के सव्वभावभावंतरेहिणं नीसल्ले आलोइत्ताणं विसोहिपयं पडिगाहित्ताणं तहत्ति समणुट्ठीया सव्वुत्तमं संजमकिरियं समणुपालिज्जा ।२०।
तं जहा - कयाइं पावाइं ईमाई, जेहिं अट्ठीण बज्झए । तेसिं तित्थयरवयणेहिं, सुद्धी अम्हाण कीरउं ।।२६।। परिचिच्चाणं तयं कम्म, घोरसंसारदुक्खदं । मणोवयकायकिरियाहिं, सीलभारं धरेमिऽहं ।।२७।। जह जाणइ सव्वन्नू, केवली तित्थंकरे । आयरिए चारित्तड्ढे, उवज्झायसुसाहुणो ।।२८।। जह पंच लोयपाले य, 'सत्ता धम्मे य जाणए ।
तहाऽऽलोएमिऽहं सव्वं, तिलमित्तंपि न निण्हवं ॥२९।। तत्थेव जं पायच्छित्तं, गिरिवरगुरुयंति आवए । तमणुच्चरेमि दे सुद्धिं, जह पावे झत्ति विलिजए ।।३०।। मरिऊणं नरयतिरिएसुं, कुंभीपाएसु कत्थई । कत्थइ करवत्तजंतेहिं, कत्थइ भिन्नो उ सूलिए ।।३१।। घंसणं घोलणं कहिंमि, कत्थइ छयण-भेयणं । बंधणं लंघणं कहिंमि, कत्थइ दमणमंकणं ॥३२॥
१. सक्ता इति ।