________________
पीडा कम थाय? ॥ ७४ ॥ श्रीजीए पोताना डाबा हाथमां मारुं माधुं राखीने बीजो हाथ पकडीने कां के आ तो कर्ण सूचिका माता (चंचक) छे || ७६ || एज प्रमाणे कोइए पितनो रोग, कोइए वातरोग, कोइए कफ, अने कोइए सन्निपात रोग बताव्यो || ७६ ॥ आ प्रमाणे व्याकुलचित्त थइने परस्पर कहेती स्त्रिओमां पोतानी प्रशंसा करतो एक शस्त्रवैद्य पण आवी पहोंच्यो || ७७ || चिंतामां गभराती मारी सासुए तेज वखते ते वैद्यने मारो रोग बतावीने मने देखाडयो ॥ ७८ ॥ शरीरना आकारमा चतुर वैद्ये मारा पथ्थरना जेवा कठोर गालोने जोइ हाथथी दबावीने पोताना मनमां विचार कर्यो के - खच्चित एणे भूखने लीधे वगर चावेली कोइ पण वस्तु मोदामां नांखी छे, बीजी रीते आवी चेष्टा कदापि थइ शके नहि ॥ ७९-८० ॥ ते पछी ते चतुर वैद्ये पलंगनी नीचे चोखानुं वांसण जोइने कधुं के हे मात ! आ तमारा जमाइने कष्टथी छे अंत जेनो एवो प्राणनो नाश करवावाळो अत्यंत कष्टसाध्य तंदुली रोग थयो छे ॥ ८१ ॥ जो तुं मने मनमान्युं बहु द्रव्य आपे तो हुं तारा जमाई नो रोग दूर करी आपुं. त्यारे मारी सासुए कह्युं के, हे वैद्य ! जो बाळक नीरोग अने जीवतो रहेशे तो खच्चित मनमान्युं द्रव्य आपीश ॥ ८२ ॥ ते पछी ते वैद्ये शस्त्रवडे मारा गालमां काणुं पाडीने चोखानी बरोबरना अनेक प्रकारना कीडा ( चोखा) काढीने ते खेद करती स्त्रीओने बताव्या अने जल्दी मारो रोग दूर करी दीधो, त्यारे एक जोड व आपीने ते सघळी स्त्रीओए वैद्यराजनी बहु भेट पूजा करी अने हुं मानाग्निथी तप्तथइने फोकट दुर्निवार पीडाने सहन करतो गुप चूप बेसी रह्यो । ८३-८४ ॥ ज्यारे मारे मांडेथी लोकोए सघळो हेवाल
