________________
आपवानुं कबुल्युं हतुं, माटे हवे मारा दश मालपुडा आज वखते आप ॥ ५२-९३ ॥ जुओ, मारी मूर्खता ! जे में अत्यंत महेनते मळे एवां धर्म असे सुखने आपवावाळु पेदा करेलु द्रव्य मारी नजर आगळ चेरने लइ जवा दी● ॥ ५४ ॥ ते दिवसथी मारुं नाम बोद प्रख्यात थइ गयुं छे. ते उचितन छे, मिथ्याभिमानने वश थइने मनुष्य कह विपत्ति भोगवतो नथी? ॥ ५५ ॥ पोताना कर्त्तव्यमां हानि थती होय तो मनुष्य पोताना जीवितव्यने छोडी दे छे, परंतु शरिरना टुकडा थइ जाय तोपण पोताना गर्वने छोडता नथी ॥ ५६ ॥ सवळां द्रव्यना नाशने सहन करे छे तेमां सत्पुरुषोने कंइ पण आश्चर्य नथी, केमके मिथ्याभिमानथी नरकनी वेदना पण सहन करी ले छे ॥ ५७ ॥ जे नीचपुरुष बोदना जेवा मूर्ख छे, तेने सारासारनो विचार करवानुं सामर्थ्यज नथी ॥ ५८ ॥ आ प्रमाणे पोतानी मूर्खता प्रकट करीने त्रीजो मूर्ख चूप रह्या बाद, नगरनिवासीओना पूछवाथी चोथो मूर्ख पोतानी कथा कहवा लाग्यो ॥ ५९ ॥
चोथा मूर्खनी कथा । चोथा मूर्ख कह्यु के एक समये हुं मारी स्त्रीने तेडवाने माटे स्वर्गसमान इच्छित सुखना आधारभूत सासरामा गयो ॥६० ॥ मारी सासुए अनेक तरहनुं घीथी करेलुं आनंददायक जिनवाणी समान उज्ज्वल ( पवित्र ) भोजन आप्यु ॥ ६१ ॥ परंतु कष्टयी छे उतार अने चढाव जेनो एवा रागनी माफक लज्जाथी व्याकुल चित्त थइ, में कई पण खाधुं नहि ॥ ६२ ॥ बीजे दिवसे पण देह सहित व्याधिओ समान ते गामनी स्रीओने जोइने कंइ पण भोजन करवा पाम्यो नहि ॥ ६३ ॥ त्यारे त्रीजे दिवसे
