________________
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भाग:
भणइ य 'दुक्करदुक्करकारय ! तुह सागयं महासत्त !' । द₹ण तयं इयरे घयसित्तसिहि व्व पज्जलिया ॥१२६।। चितंति 'पिच्छ गुरुणो, अणुरायं कह कुणंति मंतिसुए । सव्वरसट्ठे भुजंतयस्स कि दुक्करमिमस्स ? ॥१२७॥ अण्णम्मि य वरिसम्मि जाणिस्सामो इमं ति चितंता । चिट्ठति संजमरया कमेण पुण पाउसो पत्तो ॥१२८॥ तो सीहगुहाऽऽइ तो आपुच्छइ नियगुरुं जहा 'जामि । उवकोसाए घरम्मि सव्वरसोवेयमाहारं ॥१२९॥ भुंजतो निच्चं पि य चाउम्मासं तहिं गमिस्सामि' । तो 'थूलभद्दमुणिमच्छरि' त्ति नाऊण उवउत्ता ॥१३०॥ गुरुणो भणंति 'मा कुणसु आगहं वच्छ ! एत्थ अथम्मि । मोत्तूण थूलभदं न चयइ अन्नो तर्हि ठाउं' ॥१३१॥ साहू वि भणइ "एवं कायव्वमिणं किमित्थ दुक्करयं ?' । जंपइ गुरू 'विणासं पाविहसि न एत्थ संदेहो' ॥१३२॥ तं गुरुवयणं अवगन्निऊण पत्तो खणेण सो तत्थ । तं दटुं सा चिंतइ 'किमेस आगच्छए साहू ?' ॥१३३॥ हुं नायमिणं सिरिथूलभद्दमच्छरवसेण नणु एइ । ता बोहेमि पडतं संसारे समणगं एवं' ॥१३४॥ अब्भुट्ठिऊण वंदइ पभणइ 'आइसह जं मए कज्जं । साहू वि भणइ 'वसहि देहि महं चित्तसालाए' ॥१३५॥ दाऊण तहि वसहि भुंजावित्ता मणुण्णमाहारं । मज्झण्हे य परिक्खणहेउं दंसेइ थीभावं ॥१३६॥ दट्ठण तीए रूवं चलियमणो तक्खणेण पत्थेइ । जंपेइ सा वि 'भयवं ! न वयं दव्वं विणा होमो' ॥१३७॥ सो भणइ 'कओ दव्वं, अम्हाणं?' सा वि 'सहउ कटुं' ति । चिंतिय जंपइ 'नेपालयम्मि अप्पुव्वसाहुस्स ॥१३८॥