________________
२५९
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भागः
गिण्हइ इमं करेणं सो मह सव्वुत्तमो हवउ मंती" । इय सोउं सव्वो वि हु लोगो तं इच्छए घेत्तुं ॥५६॥ बुद्धिविगलत्तणाओ जाव न सक्केइ कोवि तं गहिउं । ताव य तत्थ पएसे संपत्तो पुच्छए अभओ ॥५॥ 'किं एयं ?' तेहिं तओ सिटे सव्वम्मि तस्सरूवम्मि । जंपइ 'किं नवि गिण्हह ?' भणंति ते 'जं न सक्केमो' ॥५८॥ 'गिण्हामि अहं' अभएण जंपिए ते भणंति गिण्हाहि । तो गोमएण अभओ उवरिं आहणइ तं मुदं ॥५९॥ तणपूलयअग्गीहिं सुक्कविउं सारणीए उदएणं । भरिऊण तयं कूवं तरमाणं गिण्हए सहसा ॥६०॥ तो आरक्खियपुरिसा गंतुं सव्वं निवस्स कहयंति । सो वि ये अभयकुमारं आणावइ अप्पणो पासे ॥६१॥ तो गएणं पुट्ठो ‘वच्छ ! तुमं आगओ कओ इहई । 'बिण्णायडनयराओ पत्तोऽहं' भणइ अभओ वि ॥६२॥ तो जंपइ नरनाहो 'अवि जाणसि तत्थ भइसेट्ठिति । नंदं च तस्स धूयं ?' सो जंपइ 'देव ! जाणामि' ॥६३।। उल्लवइ निवो 'तीसे कि जायं?' सो कहेइ 'पहु ! पुत्तो' । 'किं तस्स कयं नामं ?' 'अभयकुमारो' त्ति सो भणइ ॥६४॥ 'केरिसओ सो ! साहसु के च गुणा तस्स ?' जंपिए रण्णा । सो भणइ 'ममं दटुं पच्चक्खं मुणसु तं चेव' ॥६५॥ इय एवमाइउत्तरपच्चुत्तरसंकहाए खणमेक्कं । चिट्ठित्तु अभयकुमरो अप्पाणं अह पयासेइ ॥६६॥ तो सुयसिणेहपसरंतवाहजलपूरपुण्णणयणिल्लो । ठविऊणं उस्संगे अग्घायइ मत्थए कुमरं ॥६७॥ 'कुसलेण तुज्झ माया पुत्त ! ऽच्छइ ?' पुच्छिए तओ भणइ । 'ताय ! बहिं उज्जाणे कुसलेणं अच्छए एत्थ' ॥६८॥
१. ला. हु॥
