________________
१२९
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भागः
इय निब्भराणुरागो तीए भावोवलक्खणनिमित्तं । सुवियड्डयाइ कलिओ एयं गाहुल्लियं पढइ ॥१३॥ 'सुण्हायं ते पुच्छइ एस नई मत्तवारणकरोरु ? । एए य नईरुक्खा अहं च पाएसु ते पडिओ' ॥१४॥ एयं सोऊणं सा चलंतसकडक्खदिट्ठिबाणेहिं । सव्वंगं विधेउं वियड्डयाए इमं भणइ ॥१५॥ सुभगा हुतु नईओ चिरं च जीवंतु जे नईरुक्खा । सुण्हाय पुच्छगाणं घत्तीहामो पियं काउं ॥१६॥ नाऊण तीए भावं घरमाइवियाणणत्थमेईए । सहआगयडिभाणं देइ फलाइं तडितरूण ॥१७॥ दाऊण फले पुच्छइ, ताई तओ कस्स एस णणु धूया ? कस्स व सुण्हा भज्जा ?, गेहं वा कत्थ एईए ॥१८॥ अइमुद्धडत्तणाओ, सव्वं एयस्स तेहिं परिकहियं । जह देवदत्त धूया, सुण्हा उ कुमारणंदिस्स ॥१९॥ भज्जा उ पंचनंदिस्स एस गेहं तु ताण अमुगत्थ । . इय सव्वं नाऊणं, गंतुं सो निययगेहम्मि ॥२०॥ तीए समागमहेउं पव्वाइयमेगमुवयरेऊणं । . तीए सयासं पेसइ सा वि गया तत्थ गेहम्मि ॥२१॥ दिट्ठा य तीए इंती पव्वाई भिसिय-कुंडियविहत्था । तो सा तीए पणामं काऊणं आसणं देइ ॥२२॥ पुच्छइ सुहासणत्थं 'किं भगवई ? किंचि दिट्ठमच्छरियं । सा भणइ 'दिट्ठमामं अच्छरियं एत्थ नयरम्मि' ॥२३॥ 'किं तं?' ति जपइ इमा पव्वाई बोल्लए 'इहं चेव । नयरम्मि सिद्विपुत्तो सुदंसणो नाम सुपसिद्धो ॥२४॥ जो य कुलीणो मइमं मज्झत्थो देस-काल-भावन्नू । गंभीरो मेहावी पडुओ दक्खो महासत्तो ॥२५॥
१. ला. “याए ॥ २. सं.वा.सु. तु ॥ ३. ला. तस्स ॥
मूल. २-१७
