________________
१०६
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भागः
आभोगा इव नागाण दुहकरा निव ! जओ इमे भोगा । ता उज्झिऊण एए पडिवज्ज नरिंद ! चारितं ॥ १६०॥ ता भइ निवो भयवं ! दियलोयसमा इमे मए भोगा । पत्ता अणण्णसरिसा धम्मस्स वि नणु फलं एयं ॥ १६९॥ तो मोत्तूणं बंधव ! अइघोरमिमं वयं समणुहोहि । मह पुण्णसमुवलद्धे अणण्णसरिसे इमे भोगे ॥ १६२॥ तुह चेव जाणणत्थं एसो नणु लंबिओ मए पाओ । ता मह पसायबुद्धि काउं भुंजाहि रज्जमिणं ॥ १६३॥ इय भणिओ सो साहू पुणो पयंपेइ नरवइ ? ममं पि । आसि महंता रिद्धी किंतु मए देसणं सोउं ॥ १६४॥ परिचइउं सव्वं पि हु भवभयभीएण मोक्खसुहहेउं । सुगुरुसमीवे गहिया पव्वज्जा दुक्करा एसा ॥१६५॥ ता जइ सुमरसि नरवर जं गोवत्तम्मि आसि दुहकलिया । परकम्मकरा दीणा ता गिण्ह वयं मुय पमायं ॥१६६॥ जइ सुमरिसि दासत्ते खइया सप्पेण जंगया निहणं । सरणविहीणा खित्ते ता गिण्ह वयं चय पमायं ॥ १६७॥ जइ तं सुमरसि कालिंजरम्मि हरिणा वणम्मि वाहेणं । वहिया एक्कसरेणं तागिण्ह वयं चय पमायं ॥ १६८॥ जइ तं सुमरसि गंगानईऍ तीरम्मि हंसभावम्मि । गहिउं जाण हया ता गिण्ह वयं चय पमायं ॥ १६९ ॥
जइ तं सुमरसि वाणारसीए जं अंतयाण गेहम्मि । जाया दुगंछणिज्जा ता गिण्ह वयं चय पमायं ॥१७०॥ इय एवं सुमरंतो पमायलेसं पवज्जिउं राय ।
गिण्हसु जिणपण्णत्तं पव्वज्जं मुणिगणाइणं ॥ १७१ ॥
एव भणिओ वि राया पभणइ भयवं ? मुणेमि सव्वं पि । किंतु न सत्तो मोत्तुं भोए संसारसुहजण ॥ १७२ ॥
