________________
ભાવ સાધુ.
૧૧૭
हुति ॥ ४४ ॥ ता कहसु पुरा को आसि-एस, साहूनि साहइ नरिं: द। महुराइ आसि एसो-वणिो इत्तो भवे तइए ॥ ४५ ॥
संविग्गो पडिवन्नो कयावि दिक्खं सुभदगुरुमूले । ईसि अपन्नवणिज्जो-जडभावा सुतवनिरओवि ॥ ४६॥ अंते काउ अणसणं-जा
ओ अमरो मुहम्मकप्पमि । छम्माससेस माउं-वियाणिउ अप्पणो सो उ ॥ ४७ ॥ पुच्छेइ केवलिं वंदिऊण इत्तो चुयस्स मे भंते । कत्थु प्पत्ती होदी-कहंव पहु, घोहिलाभो य? ॥ ४८ ॥ तो केवलिणा भणियं-पज्जते भद्द अट्टज्झाणेणं । मरिऊण वानरो तं-होहिसि सिरिपुरवरुज्जाणे ॥४९॥ जिणबिंबदसणाओ-तत्थ लहिस्ससि तुमं कहवि बोहिं । इय सोउं सो तियसो-लहु उज्जाणं इमं पत्तो ॥ ५० ॥
तो तुंगसिंगसोहा-पहसियहिमसिहरिसिहरमइरसमं । पवणपकंपि रघयवड-रणंतमणिकिंकिणीजालं ॥५१ ॥ डझंतपवरघणसार-अगुरु
જિન ધર્મમાં નિશ્ચળ મન રાખી શકે છે. (૪૪) માટે કહો કે, એ પૂર્વે કોણ હતો ? साधु मोसा , हे नरेंद्र ! मे श्री लव ५२ मथुरामा मे पाणियो हतो. [ ४५ ]
તેણે સંવેગ પામીને એક વેળા સુભદ્ર ગુરૂની પાસે દીક્ષા લીધી. તે ભારે તપ કરવા લાગે, પણ જડ હેવાથી જરા હઠીલે રહેત. [ ૪૬ ] તે અંતકાળે અણસણ કરી સૈધર્મ દેવલોકમાં દેવતા થશે. બાદ તે જ્યારે પિતાનું ફક્ત છ માસ બાકી રહેલું આયુષ્ય જાણવા લાગ્યો, ત્યારે કેવલિને વાંદિને પૂછવા લાગ્યો કે, હે પૂજ્ય ! ઈહાંથી ચવીને एं या ५०, तेमा भने शी रीत सोधि साल थरी ? [ ४७-४८ ] सारे पलिये ज्यु કે, હે ભદ્ર ! તું અંતકાળે આર્ત ધ્યાનથી મરીને શ્રીપુરના ઉદ્યાનમાં વાંદર થઈશ. [૪] અને ત્યાં કોઈક રીતે જિન બિંબને જોઈને તે બોધિ પામીશ, એમ સાંભળીને તે દેવતા तुरत ते धानमा माव्या. [ ५० ]
- ત્યાં તેણે તુષ્ટ મનથી અતિ ઉંચા શિખરની શોભાથી હિમાચળના શિખરની અને ણીઓને હસતું પવનથી ફરકતી ધજાઓમાં રણકતી મણિ કિંકિણીઓવાળું, બળતા ઉંચા ,
